Jerzy Edigey - Król Babilonu.pdf

(1229 KB) Pobierz

Edigey Jerzy

Król Babilonu

Pani Słońca

Dzień był pogodny, niezbyt gorący. W godzinie drugiej warty porannej upał tak nie

dokuczał, jak w samo południe. Nic więc dziwnego, że na karum ciągnącym się wzdłuż

prawego brzegu Purattu panował wielki ruch. Cały brzeg wielkiej rzeki obudowany był

kamienną ścianą, wznoszącą się wysoko ponad linię wodną. Dzięki temu przybór rzeki

nigdy nie zalewał bulwaru i stojących wzdłuż niego pokaźnych budowli. Mieściły się w

nich składy najrozmaitszych towarów sprowadzanych do Babilonu ze wszystkich krajów

świata. Tuż przy nich rozkładali na matach swoje towary wędrowni kupcy. Tu także

sprzedawano żywność i owoce.

Przy nadbrzeżu zacumowały wielkie barki wyładowane zbożem, zwane kufami, i

mniejsze od nich keleki - tratwy sporządzone z trzciny, które utrzymywały się na wodzie

dzięki przymocowanym do nich workom ze skór koźlich napełnionych powietrzem.

Niektóre z tych statków przypłynęły tu z ładunkiem drewna cedrowego sprowadzanego

aż z dalekiej Syrii. W Babilonii najpopularniejszym drzewem była palma, której drewno

nie nadawało się do celów budowlanych.

Na karum miejscami panował taki tłok, że ludzie musieli się przepychać, pomagając

sobie nieraz łokciami. Możni kupcy, dostojnicy lub wysokiej rangi kapłani odwiedzali

nadrzeczny bulwar w. towarzystwie sług lub niewolników, którzy torowali im drogę.

Właśnie mały orszak posuwał się wzdłuż ulicy. Na przedzie szło dwóch

„nieśmiertelnych” - żołnierzy dziesięciotysięcznej Gwardii Królewskiej.’ Jeśli ktoś

umierał lub ginął w boju, natychmiast przyjmowano następnego. Dlatego zwano ich

„nieśmiertelnymi”. Pełnili służbę albo przy królu, albo przy następcy tronu, którego

zresztą akurat w stolicy nie było. Bowiem syn „wielkiego króla Persów i Medów, króla

Babilonu, króla krajów”, Kserkses wezwany został przez ojca do dalekiej Parsy, gdzie

król Dariusz od lat budował wspaniałe pałace dla swojej nowej stolicy. Mimo to oddział

„nieśmiertelnych” nadal rezydował w cytadeli babilońskiej, dowodzony przez

królewskiego krewniaka, perskiego księcia Azardada, który pod nieobecność następcy

tronu sprawował faktyczną władzę w Babilonie.

Dwaj „nieśmiertelni” torowali sobie drogę przez ciżbę kupujących i przechodniów.

Wzrostem wyróżniali się w tłumie. Szli w długich szatach, bez nakrycia głowy, twarze

mieli smagłe, spalone słońcem, brody krótkie, fryzowane, włosy ściągnięte do tyłu

zieloną opaską ze skręconego sznurka. Ręce zdobiły im złote i srebrne bransolety. W

przeciwieństwie do innych wojsk „nieśmiertelni” nigdy nie chodzili boso lub w

sandałach, lecz w wysokich, zapinanych na guziki, skórzanych butach. Zwykle uzbrojeni

byli we włócznię, łuk z kołczanem, pełnym strzał oraz w żelazny miecz.

Ci dwaj kroczący przez karum nie mieli ani włóczni, ani łuków, jedynie krótkie,

żelazne miecze przy boku. W rękach trzymali kije, którymi umiejętnie się posługiwali,

jeśli ktokolwiek niezbyt szybko usuwał im się z drogi. Na coś podobnego nigdy by sobie

nie pozwolił żaden żołnierz babiloński - nawet za wielkiego króla Nabuchodonozora,

który władał bez mała połową świata. Ale odkąd król perski Cyrus położył kres

niepodległości państwa babilońskiego, zwycięzcom wszystko było wolno. Zwłaszcza

„nieśmiertelnym”.

Za dwoma żołnierzami postępowała piękna, bogato ubrana Persjanka. Prowadziła za

rękę małą, może pięcioletnią córeczkę, która w drugiej rączce trzymała pomalowaną w

kolorowe pasy cedrową kulkę. Tuż za swoją panią szło dwóch niewolników z wielkim

koszem. Cały orszak zamykało znowu dwóch „nieśmiertelnych”.

Tę piękną perską panią dobrze znali kupcy z nadrzecznego bulwaru. Była to przecież

sama Meherbanu, co w języku perskim znaczyło: Pani Słońca, żona księcia Azardada,

który po wyjeździe następcy tronu, Kserksesa, stał się pierwszą osobą w całej Babilonii.

Kupcy z uszanowaniem jej się kłaniali i przymilnie uśmiechali do małej Golmar, co z

perskiego tłumaczyło się: Kwiat Granatu.

Księżna Meherbanu znana była z tego, że w przeciwieństwie do innych możnych

dam perskich sama lubiła kupować żywność i podobno sama przygotowywała potrawy

dla swojej rodziny. A przecież w Pałacu Głównym, gdzie po wyjeździe następcy tronu

zamieszkał Azardad, nie brakowało licznych sług i niewolników, a wśród nich i kucharzy

najbieglejszych w swoim fachu.

Od czasu do czasu Meherbanu zatrzymywała się przed rozłożonymi na macie

owocami. Wybierała najdojrzalsze brzoskwinie, jabłka lub gruszki, które na jej skinienie

niewolnicy wkładali do kosza, gdzie już leżała połówka młodego koźlęcia, a także dwa

ptaki, „które codziennie znoszą jaja”, jak Babilończycy nazywali sprowadzone przed

przeszło stu laty kury. Były tam również duże ryby o delikatnym białym mięsie.

- Po zapłatę przyjdźcie do pałacu - mówiła Meherbanu do sprzedawców.

Ci, przymilnie uśmiechnięci, tylko kłaniali się w odpowiedzi. Wiadomo było, że

żaden z nich nigdy nie zażąda od księcia Azardada należności za sprzedane jego żonie

towary. To zresztą i tak im się opłacało. Mogli zawsze mówić innym klientom, że żona

samego Azardada nabyła u nich to czy tamto. Nabywca chętniej wówczas kupował i

mniej się targował. Bo zarówno tutaj, na karum, jak i we wszystkich sklepach i

magazynach całego Babilonu - czy to chodziło o garść daktyla, czy o tysiące gur

pszenicy lub całe stada wołów - każdy najdrobniejszy nawet zakup poprzedzały długie i

gorące targi. Bez nich ani nabywca, ani sprzedawca nie byliby zadowoleni z transakcji.

„Tylko głupiec - powiadało kupieckie porzekadło – kupuje bez targu”.

Pani Meherbanu nie targowała się nigdy. Ale też nigdy nie płaciła. Ani starym

srebrem ze znakami świątyń lub jeszcze babilońskich królów, ani krążkami ze złota lub

srebra bitymi przez wielkiego króla Dariusza, a nazywanymi darejkami. Na darejkach z

jednej strony widniała postać króla Dariusza w długiej szacie, z włócznią na ramieniu i z

wojenną koroną na głowie, po drugiej stronie - kwadratowy znak mennicy, która je

wybiła.

Każdy krążek miał ściśle określoną wagę, a wszystko wytapiano z jednakowego

stopu metali. Okazało Się to dużo wygodniejsze niż ciągłe ważenie pasków srebra i

odcinanie odpowiedniej ich ilości.

Wprowadzenie monety nie było zresztą wynalazkiem króla Dariusza. Już król Lidii,

Krezus, bił takie złote krążki. Dariusz jedynie ujednolicił system pieniężny na całym

obszarze swojego rozległego imperium. Teraz więc monety zastąpiły dawne szekle

mierzone paskami srebra.

Księżna właśnie oglądała wielką rzadkość na babilońskim rynku: pęk zielonych

bananów. Przejęta zakupem egzotycznych owoców, wypuściła z dłoni rękę córeczki.

Wtedy mała podrzuciła do góry kolorową kulkę, ale nie mogła jej już złapać i kulka

potoczyła się po kamiennych płytach bulwaru w stronę rzeki. Dziewczynka pobiegła za

nią, lecz tuż nad rzeką ktoś rozlał oliwę. Zapewne stała tam niedawno kufa, którą

przytransportowano olej z. miasta Opis.

Dziewczynka pośliznęła się na tłustej plamie i straciwszy równowagę, z krzykiem

wpadła do wody. Jeszcze przez chwilę jej różowa szatka kołysała się-na falach.

- Ratujcie ją! - krzyknęła księżna. - Ahuramazdo, ocal moją córkę!

Niestety, na to wezwanie nikt nie pospieszył na ratunek. Nawet „nieśmiertelni” stali

niezdecydowanie. Jak wszyscy Persowie, urodzeni i wychowani z dala od wielkich rzek,

nie mieli pojęcia o pływaniu. Jeden z nich przytrzymał tylko zrozpaczoną matkę za

ramię, by nie skoczyła do rzeki za tonącą córką.

Rodowici Babilończycy również nie kwapili się. z pomocą, chociaż z pewnością

niejeden umiał pływać. Co innego jednak kąpiel w spokojnym kanale, a co innego skok z

wysokiego na gar brzegu w nurty bystrej rzeki. Łatwo dostać się pod kufę czy kelek i

zginąć. Woda nawet ciała nie odda, aby rodzina mogła sprawić człowiekowi godziwy

pogrzeb. Zaś bez odpowiedniego pochówku dusza zmarłego będzie się wiecznie błąkać

w podziemnym państwie bogini Ereszkigal, otoczonym siedmioma murami.

Nagle, przez tłum przepchnął się mały, może dziesięcioletni chłopiec. Bez namysłu

skoczył do rzeki i od razu zniknął pod falami. Po chwili wypłynął i znów dał nurka.

- Utonął! Szkoda chłopaka. Odważny, ale głupi - zauważył ktoś głośno.

Jednak mały ratownik nie zginął. Wynurzył się dość daleko od miejsca, gdzie wpadła

do wody Golmar. Prąd Purattu, chociaż nie tak wartki jak jego bratniej rzeki Idiglat, jest

jednak dostatecznie szybki, aby porwać nawet dobrego pływaka.

Ciężko pracując obiema nogami i jedną ręką, chłopiec powoli kierował się w stronę

brzegu. Drugą ręką trzymał za włosy na wpół przytomną dziewczynkę.

Teraz i inni skoczyli na ratunek. Kilku mężczyzn spuściło się po linach na duże kufy

przymocowane do wysokich pali wbitych w brzeg. Stamtąd usiłowali podać chłopcu

długie kije, którymi żeglarze odpychali się od brzegu lub oswobadzali statki uwięzione

na zdradliwych mieliznach.

Chłopak, na szczęście, zdołał pochwycić wysunięty do niego kij, a wtedy

przyciągnięto go do burty. Mocne męskie ręce chwyciły dziewczynkę, którą podano

Jerzy Edigey - Król Babilonu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: