Anna H. Niemczynow - Jej portret.pdf

(1701 KB) Pobierz

Dla Przemysława, z wyrazami miłości…

Miłość jest szczęściem.

Ile dni będzie ono trwało, zależy od nas.

To zupełnie jak poezja – dajmy jej szansę tworzenia bez ograniczeń.

Napisane dawno temu w starym pamiętniku…

ROZDZIAŁ 1

DOM

Nowo otwarty plik zachęcał swoją czystością, aby napisać coś

konstruktywnego. Coś, co będzie wartościowe i zbierze same pozytywne

recenzje. Oj, naiwna. Pracowała w tym zawodzie od lat i doskonale

wiedziała, że gusta są tym, z czym dyskutować nie warto. Ściany gabinetu

zdobiły równe rzędy ramek, w które Marcel oprawił okładki wszystkich jej

książek. Nie rozumiała, po co to robił, lecz wyrosła już z chęci objęcia

rozumem wszystkiego, co dotyczyło jej życia. Powieści, które wyszły spod

jej rąk, uznawała w pewien sposób za twór obcy – oddawała je światu i nie

lubiła do nich wracać. Jakby nie chciała oglądać się za siebie. Bo i po co?

Procesowi pisania zawsze towarzyszyła cisza. Brzęczała jej w głowie

różnorako. Czasami wygrywała pogodne

Eine Kleine Nachtmusik

Mozarta,

a czasami nie wygrywała nic. Nigdy nie wiedziała, jakie efekty przyniesie

praca, lecz z ufnością oddawała jej całe swoje życie. Czemuś przecież trzeba

się poświęcić, bo czymże byłoby życie bez celu?

Ostatnio coraz rzadziej zadawała sobie to pytanie. Była tuż przed

czterdziestką i wreszcie zaczynała rozumieć, o co tak naprawdę chodzi

w życiu. Poprzeczne zmarszczki na czole oznaczały umiejętność dziwienia

się. Królicze – zdradzały pogodne usposobienie. Tylko te lwie działały jej na

nerwy. Ot paradoks, przecież właśnie przez te nerwy między jej brwiami

powstały niepożądane wyżłobienia.

Wzięła głęboki wdech, licząc do czterech. Na wydechu policzyła do

ośmiu. Powtórzyła czynność kilkukrotnie, wierząc, że jej następstwem

będzie potok wypływających z wnętrza słów, przybierających postać