Czarownice żyjące i martwe
Krąg – wybrańcy z Engelsfors
ANNA–Karin NIEMINEN – naturalna czarownica. Żywioł: ziemia. Potrafi kontrolować innych ludzi. Jej famulusem jest lis.
LINNÉA WALLIN – naturalna czarownica. Żywioł: woda. Komunikuje się poprzez myśli. Potrafi wpływać na wodę.
MINOO FALK–KARIMI – naturalna czarownica. Żywioł – brak. Pobłogosławiona przez obrońców. Używa ich magii. Czyta w myślach innych ludzi i umie nimi manipulować. Jest w stanie wyssać z człowieka jego siłę życiową i duszę. Może przerwać błogosławieństwo demonów. Jako jedyna widzi magię demonów i magię obrońców, gdy jej używają.
VANESSA DAHL – naturalna czarownica. Żywioł – powietrze. Potrafi stać się niewidzialna. Wiatr zachowuje się przy niej dziwnie.
ELIAS MALMGREN – naturalna czarownica. Żywioł – ogień. Przenosi przedmioty siłą woli. Kontroluje ogień. Został zamordowany przez Maxa.
IDA HOLMSTRÖM – naturalna czarownica. Żywioł – metal. Jest medium, kontroluje elektryczność. Została zamordowana przez Olivię.
Pozostali
ADRIANA LOPEZ (Z DOMU EHRENSKIÖLD) – szkolona czarownica. Żywioł – ogień. Członek Rady. Bardzo słabe zdolności magiczne. Potrafi do pewnego stopnia kontrolować ogień. Próbowała opuścić Radę i została ukarana. Łączą ją z Radą magiczne więzy, które powstrzymują ją przed ponowną ucieczką i sprawiają, że nie sprzeciwia się rozkazom Rady. Młodsza siostra Alexandra. Przyjęła nazwisko swojej matki. Jej famulusem był kruk.
ALEXANDER EHRENSKIÖLD – szkolona czarownica. Żywioł – ogień. Wysoko postawiony w Radzie. Potrafi używać magii innych czarownic przeciwko nim samym. Prowadził przesłuchanie Anny–Karin i był oskarżycielem na jej procesie. Starszy brat Adriany, adoptował Viktora i jego siostrę.
HEDVIG ELINGIA – naturalna czarownica. Żywioł – nieznany. Członkini Rady w siedemnastym wieku. Matka Matildy, żona Nicolausa. Rzuciła się w płomienie, kiedy palono na stosie Matildę.
MATILDA ELINGIA – naturalna czarownica. Żywioł – wszystkie. Wcześniejszy Wybraniec z Engelsfors. Żyła w latach 1660–1675. Córka Nicolausa i Hedvig. Gdy zrezygnowała ze swojej mocy, Rada wydała ją władzom cywilnym, które skazały ją za czary. Spalono ją żywcem na stosie. Od tamtego czasu jej dusza jest uwięziona między światami.
MAX ROSENQVIST – naturalna czarownica. Żywioł – ziemia. Kontroluje ciała innych ludzi. Był pobłogosławiony przez demony. Jest w śpiączce, odkąd Minoo przerwała jego błogosławieństwo. Zamordował Eliasa i Rebeckę.
MONA MÅNSTRÅLE – nie wiadomo, czy jest naturalną czy szkoloną czarownicą. Żywioł – nieznany. Medium. Prowadzi Kryształową Grotę. Tam, używając magii, sprawia, że klienci wierzą w jej wróżby. Mówi dokładnie to, co chcą usłyszeć – to jej niemagiczny talent.
NICOLAUS ELINGIUS – naturalna czarownica. Żywioł – drewno. Były członek Rady. Żyje od siedemnastego wieku. Był pastorem w Engelsfors. Mąż Hedvig i ojciec Matildy. Po ich śmierci zawarł pakt z obrońcami. Zamordował najważniejszych członków szwedzkiej Rady, odprawiając rytuał, dzięki któremu przedłużył sobie życie, żeby pomagać następnym Wybrańcom. Określa siebie mianem przewodnika Wybrańców. Opuścił Engelsfors i nikt nie wie, gdzie jest. Kontroluje rośliny. Jego famulusem był kot.
OLIVIA HENRIKSSON – naturalna czarownica. Żywioł – metal. Kontroluje elektryczność, naładowała magią amulety i za ich pomocą sterowała innymi. Była pobłogosławiona przez demony. Zamordowała Idę, rodziców Eliasa i wielu innych. Przetrzymuje ją Rada, po tym jak została pokonana przez Wybrańców.
SIMON TAKAHASMI – naturalna czarownica. Żywioł – powietrze. Chłopak Adriany i przyjaciel Alexandra. Został stracony ponad dwadzieścia lat temu po tym, gdy razem z Adrianą próbował opuścić Radę.
VIKTOR EHRENSKIÖLD (urodzony jako ANDERSSON) – naturalna czarownica. Żywioł – woda. Pracuje dla Rady, choć nie złożył przysięgi. Za pomocą myśli komunikuje się z innymi Wodnymi Czarownicami. Adoptowany przez Alexandra. Ma siostrę bliźniaczkę, która rozchorowała się z powodu swojej magii.
1.
Pogranicze
Oślepiająca biel blaknie.
Ida mruga i rozgląda się dokoła.
Nie jest już w kościele. Znajduje się w czymś na kształt próżni. Otacza ją szara nicość przypominająca mgłę, lecz to nie mgła.
Matilda wciąż stoi obok w tej swojej albie i trzyma ją za rękę. Jej czerwonoblond włosy, lodowatoniebieskie oczy i piegi mocno kontrastują z szarością wokół.
Ida próbuje uwolnić rękę, ale Matilda nie chce jej puścić.
– Gdzie jesteśmy? – pyta Ida.
– Na Pograniczu.
– Gdzie jest...
Matilda ją ucisza.
– Cicho – szepce, wpatrując się w szarość wystraszonym wzrokiem. – Bo nas znajdą.
Teraz Ida się cieszy, że Matilda trzyma ją za rękę.
Ręka.
W kościele wyciągnęła dłoń w kierunku Minoo, a Minoo przez nią przeszła. Jednak Matilda najwyraźniej jest w stanie chwycić ją za rękę.
W takim razie może nie jestem całkowicie martwa, myśli Ida. Nie w stu procentach.
Opuszcza wzrok i widzi, że ma na sobie swoje zwyczajne ubranie. Ciemną kurtkę, jasnoniebieski sweter w serek i dżinsy. Dotyka srebrnego serduszka wiszącego na szyi.
Uścisk Matildy staje się mocniejszy.
– Aua – syczy Ida.
Matilda zaczyna biec. Ciągnie za sobą Idę, która potyka się kilka razy, zanim złapie narzucony rytm.
Między ich nogami snuje się mgła. Podłoże jest miękkie i gąbczaste, Ida nie słyszy własnych kroków. W każdym razie jest jakieś podłoże. Czuje je. Biegnąc szybciej, dyszy, ma przyspieszone tętno. Srebrne serduszko odbija się od jej klatki piersiowej.
Nie mogę być całkowicie martwa – myśli. Nie w stu procentach.
Biegną dalej. Niczego, na czym można zawiesić wzrok. W tej szarości znika perspektywa, mają wrażenie, że donikąd nie dotrą.
Ida spogląda za siebie. Nic, tylko szarość.
Nie.
Słychać cichy szept.
Coś tam jest.
Ida nie może tego zobaczyć, ale i tak nabiera pewności, że coś tam jest. Przyspiesza. Teraz to ona ciągnie Matildę. Dalej i dalej, przez nicość.
Znowu słychać szept, tuż za nią.
Udaje jej się zdusić krzyk. Ma wrażenie, że gonią ją wszystkie jej strachy jednocześnie.
Daleko z przodu coś miga. Ida dostrzega, że w ogóle jest jakieś dalej. To niuans szarości, subtelne rozrzedzenie barwy. Wydaje jej się, że za welonem mgieł widzi jakby tarczę słoneczną przysłoniętą chmurą w deszczowy dzień. Bladożółty odcień, rozmyta poświata na tle szarości.
Prawie dochodzą do tej poświaty, kiedy Matilda staje jak wryta. Wpatruje się w Idę lodowatoniebieskimi oczami. Oczami Nicolausa.
– Muszę ich zgubić, ale znajdę cię – informuje Matilda. – Pamiętaj, że inaczej odbierasz teraz czas i przestrzeń. Będąc tutaj, cały czas musisz być w ruchu. Szukać światła.
Potem mocno popycha Idę.
To jak spadanie w zwolnionym tempie. Gęste powietrze stawia opór ciału.
I nagle Ida stoi w zupełnie innym miejscu.
...
renfri73