Patterson James - Alex Cross 16 - Ja Alex Cross.pdf

(1220 KB) Pobierz

Dla Judy Torres

Prolog

__________________________

Ogień i woda

Hannah Willis była studentką drugiego roku prawa na Uniwersytecie Wirginii i

wszystkie znaki na niebie i ziemi mówiły, że rysuje się przed nią świetlana, różami usłana

przyszłość – o ile, rzecz jasna, nie umrze za chwilę w tym ciemnym, ponurym,

koszmarnym lesie.

Uciekaj, Hannah, dopingował ją roztrzęsiony głosik wewnętrzny. Nic, tylko uciekaj.

Wyłącz myślenie. Skamlanie i płacz nic ci teraz nie pomogą. W ucieczce jedyny twój

ratunek.

Potknęła się i poleciała głową naprzód. Gdyby nie pień drzewa, którego w ostatniej

chwili odruchowo się przytrzymała, zaryłaby nosem w ściółkę. Przywarła do zbawczego

pnia całym obolałym ciałem, zbierając siły na złapanie oddechu przed następnym etapem

tego morderczego wyścigu ze śmiercią.

Nie zatrzymuj się, bo zginiesz w tym lesie. Zginiesz marnie.

Pocisk, który utkwił gdzieś w okolicach nasady kręgosłupa, czynił każdy ruch,

każdy oddech torturą. Hannah nie zdawała sobie dotąd sprawy, że ból może być aż taki.

Tylko strach przed drugim pociskiem, a kto wie, czy nie czymś gorszym, utrzymywał ją

jeszcze na nogach i dodawał sił.

Boże, ten las za nią jest niemal smoliście czarny. Słaba poświata wiszącego w górze

sierpa księżyca grzęzła w gęstych koronach drzew i niewiele jej tu, na dół, spływało.

Drzewa były cieniami. Ciernie i jeżyny czające się w zaroślach, przez które się

przedzierała, kłuły ją i drapały po nogach do krwi. Czarny ażurowy trykot – bo tylko to

miała na sobie – zwisał już na niej w strzępach.

Ale Hannah nie zwracała na takie głupstwa uwagi, nawet ich sobie nie

uświadamiała. Jedyną w miarę zborną myślą, jaka tłukła jej się po głowie i przebijała

przez ból i panikę, było: Uciekaj, dziewczyno. Reszta zlewała się w nieopisany, niepojęty

koszmar.

I naraz – po godzinie? dłużej? – las skończył się raptownie i nad jej głową

rozpostarło się nocne niebo, a pod stopami zachrzęścił żwir.

– Co, u…

Hannah stanęła i nie mając się tu czego przytrzymać, osunęła się na klęczki.

W rozmytej poświacie księżyca majaczyła przed nią podwójna linia oddzielająca

pasy lokalnej drogi i niknąca za zakrętem. Cud. No, może połowa cudu; miała