Charles Williams

W biegu

Przekład: Agnieszka Klonowska

Tytuł oryginalny: Man on the Run

Pierwsze wydanie: 1958

Pierwsze wydanie polskie: 2010

Po ostrej sprzeczce o żonę Russell Foley wyszedł z domu Charlesa Stedmana, policjanta mającego w środowisku opinię podrywacza. Wtedy jeszcze Stedman żył...

Ale teraz policja całego okręgu została postawiona na nogi, bo znaleziono ich kolegę zamordowanego. A Foley nie ma żadnego alibi. I pozostaje mu tylko uciekać. Chociaż to jeszcze bardziej pogarsza jego sytuację i potwierdza rację porucznika Brannana z wydziału zabójstw...

Trafiając do domku na plaży Suzy Patton, osaczony Foley może przyznać, że miał szczęście. Bo otrzymał pomoc. I to dzięki dociekliwości Suzy odkryją oboje, iż tajemnicza piękność Frances Celaya sporo powinna wiedzieć o całej sprawie...

1.

Gdzieś na przedzie zazgrzytały sprzęgi jeden o drugi. Zwalnialiśmy. Stanąłem w rozkołysanym wagonie i wyjrzałem na prawą stronę torów. W dali ukazały się rozmyte punkciki świateł. Sunęliśmy coraz wolniej.

Już dojeżdżaliśmy do stacji, kiedy światło zmieniło się z czerwonego na zielone, drgnęły wagony i stukot kół stał się coraz szybszy. Zakląłem. Musiałem wysiąść, i to właśnie teraz; lada moment zacznie świtać. Dotarłem po omacku do stopni. A gdy już postawiłem stopę na najniższym, wysunąłem się i zeskoczyłem, przebierając nogami. Wylądowałem ciężko, upadłem i przeturlałem się po ziemi.

Zatrzymałem się z twarzą w błocie. Uniosłem głowę, przechyliłem nieco, by złapać oddech, i leżałem, zastanawiając się, czy jestem cały. Koła i wagony przetoczyły się z hukiem obok mnie i po chwili pociąg zniknął. Usiadłem. Nogi i ręce wydawały się w porządku. Niecałe sto metrów dalej, po drugiej stronie torów, była stacja, ciemniejsza plama w mroku, gdzie samotny stożek światła na samym końcu uwidaczniał napis: „CARLISLE. Stacja kolejowa” i poniżej: „SAN-PORT 83 km”. A więc daleko nie zajechałem. Zresztą nie było takiego miejsca, które okazałoby się wystarczająco odległe. A przynajmniej nie po tej stronie księżyca.

Byłem przemoknięty, przemarznięty do szpiku kości, a do tego cały uwalany błotem. Zimny deszcz kapał mi na głowę - zakląłem siarczyście i uniosłem rękę. Moja czapka gdzieś zniknęła. Zacząłem po ciemku przebierać dookoła dłońmi, rozchlapując błoto i wodę. To było bez sensu. Musiałem ją zgubić, kiedy skakałem; pewnie leży gdzieś ze dwadzieścia metrów dalej. I tak jej nie znajdę, tracę tylko cenny czas. Teraz trzeba się gdzieś ukryć.

Wstałem śpiesznie, próbując zorientować się w terenie. Po drugiej stronie torów za miastem powinna być plaża. Dojrzałem biegnącą wzdłuż kolei autostradę i dwie główne ulice, przecinające ją pod kątem prostym. Stałem niemal w równej linii z jedną z nich i sięgałem wzrokiem przez trzy czy cztery przecznice, lśniące, opustoszałe, zmyte deszczem w kręgach światła ulicznych latarni i przed witrynami sklepów. Jeśli mnie pamięć nie myliła, plaża była tak blisko, że mógłbym tam dotrzeć jeszcze przed świtem i poszukać jakiejś daczy, musiałem jednak pójść drogą okrężną, byleby z dala od tych świateł.

Obróciłem się i ruszyłem wzdłuż torów tak szybko, jak tylko zdołałem po ciemku. Po chwili znienacka za moimi plecami zjawił się jakiś samochód, wyłaniając się gwałtownie zza zakrętu. Rzuciłem się na ziemię, w samo błoto, zanim zdążył mnie musnąć światłem reflektorów. Był to policyjny patrol, który obrzucał drzwi domów przy autostradzie snopem punktowego światła. Na następnym skrzyżowaniu skręcił i ruszył z powrotem w kierunku plaży.

Po niespełna dwustu metrach przeszedłem przez tory i autostradę i zapuściłem się w ciemną, boczną uliczkę, wysadzaną drzewami. Zęby szczękały mi z zimna, w butach chlupała woda, a deszcz z wolna zmywał z moich włosów błoto, które spływało mi po twarzy. Za przysłoniętymi oknami mężczyźni i kobiety spali w ciepłych łóżkach, wtuleni w siebie nawzajem.

Drzewa i domy zaczęły się przerzedzać. Chodniki zamieniły się w błoto, a ja znalazłem się w okolicy pustych działek, zarośniętych palmami karłowatymi. Słyszałem szum i szelest ich liści w powiewach chłodnego, północnego wiatru.

Po paru minutach doszedłem do plaży. Nie było fal, bo wiatr wiał od lądu. W oddali na lewo widać było mroczną strefę cieni, które okazały się hangarami i pomostami, prawdopodobnie dla łodzi do połowu krewetek. Zaczęło się nieco rozwidniać.

Zszedłem z pomostu i znów ruszyłem plażą, stąpając po piasku. Bez wątpienia miałem coraz mniej czasu; głęboki mrok ustępował miejsca mętnej, deszczowej szarości. Po kolejnych paru minutach dojrzałem ciemne kontury domów na wzniesieniu przy plaży. Najpierw stały dwa, oddalone od siebie o jakieś pięćdziesiąt metrów, a dalej jeszcze trzy. Nigdzie nie było widać żadnych świateł.

Wróciłem znad brzegu i zaszedłem z tyłu do którejś z daczy. Było tam jedno okno, ale żadnych drzwi, nie licząc tych w dobudówce po prawej stronie. To pewnie garaż, pomyślałem. Okno było ciemne, ale nie zabite deskami. Przyłożyłem do niego ucho i nasłuchiwałem. Żadnych odgłosów, tylko bębnienie deszczu o dach. Bo i czego zresztą mogłem się spodziewać? Jeśli nawet w środku są jacyś ludzie, to na pewno jeszcze śpią. Ostrożnie obszedłem daczę dookoła. Od frontu biegła ścieżka wysypana pokruszonymi muszlami, połyskując lekko w przedświtowym mroku; rosły tam też dwie czy trzy przesadzone skądś anemiczne palmy, trzepocąc w burzowym wietrze, ale żadnego samochodu. Z wolna wszedłem na frontową werandę. Były tam dwa okna i drzwi. Zamknięte na klucz.

Prześlizgnąłem się na bok i po omacku dotknąłem drzwi dobudówki, gdzie mieścił się garaż. Były wprawdzie zabezpieczone kłódką i skoblem, ale w środku mógł stać zamknięty samochód. Zakradłem się z powrotem od tyłu, przyklejony do muru, żeby się nie wyróżniać na tle ciemnej bryły daczy. Oprócz drzwi, w tylnej ścianie garażu było jeszcze małe okienko, zatrzaśnięte od środka.

Nagle poczułem, że na coś wpadam. To była tyczka bambusowa, oparta o dach. Jej końcówką wybiłem w okienku jedną z cienkich szyb. Stłuczone szkło zabrzęczało niezbyt głośno o betonową posadzkę garażu. Cofnąłem tyczkę, po czym wsunąłem ją całą przez otwór i pomachałem na boki. Na nic nie natrafiłem. Wsunąłem rękę do środka, namacałem uchwyt, przekręciłem go i otworzyłem okienko. Wystarczyła krótka chwila, by przecisnąć się przez otwór i wylądować na posadzce garażu. Mogłem wprawdzie poranić się o rozbite szkło, ale byłem tak zdrętwiały z wyziębienia, że nawet nic nie czułem - i w ogóle miałem to gdzieś.

Robiło się coraz widniej. Po chwili zobaczyłem zarys drzwi łączących garaż z wnętrzem daczy. Wstałem i chwyciłem za klamkę. Były zamknięte na klucz. Rozejrzałem się za czymś, co mogłoby posłużyć za łom. Przez ten wiatr z północy zanosiło się na jeszcze gorszy ziąb i kolejne dwanaście czy dwadzieścia cztery godziny w tym chłodzie w przemoczonym ubraniu mogłyby okazać się dla mnie nie do zniesienia. A w daczy znalazłyby się pewnie jakieś koce, a przy odrobinie szczęścia doszukałbym się nawet suchych rzeczy.

Jedynym narzędziem, jakie znalazłem, był stary młotek ciesielski, który wisiał na dwóch gwoździach na tylnej ścianie obok okienka. Mogłem nim zerwać płycinę drzwi, ale sam hałas obudziłby pewnie każdego w najbliższej okolicy. Wtedy zauważyłem, że drzwi otwierają się na zewnątrz. Wyciągnąłem ze ściany jeden z gwoździ, na których wisiał młotek, wyprostowałem go i wypchnąłem kołki z zawiasów. W jednej chwili wyważyłem drzwi i wysunąłem je na bok. Odblokowałem zacisk zamka w gałce, po czym zamontowałem drzwi z powrotem, wciskając kołki zawiasów na miejsce.

Drzwi prowadziły do kuchni. W rozpraszającym się mroku dostrzegłem mały gazowy piecyk i lodówkę, a w głębi na lewo blat i zlew. Po prawej stronie mieściła się niewielka jadalnia: stół i dwa krzesła oraz zaciągnięte grubą zasłoną okno. Przeszedłem przez drzwi łączące kuchnię z innym pomieszczeniem, zostawiając za sobą kałuże wody. Był tam duży pokój dzienny. W oknach frontowych i tylnych wisiały zaciągnięte zasłony, które prawie nie przepuszczały światła, a mimo to na przeciwległej ścianie dostrzegłem kamienny kominek, a zaraz na lewo inne drzwi. Przeszedłem do nich i zajrzałem dalej. Mieściła się tam sypialnia. Zasłony były zrobione z cieńszego materiału, więc widziałem całkiem nieźle. Na prawo stało łóżko nakryte bordową, sztruksową kapą oraz toaletka i komoda. Otwarte drzwi po lewej stronie prowadziły do łazienki. I to było wszystko. Wszędzie panowały chłód i wilgoć.

Całe moje ubranie wciąż ociekało wodą. Wszedłem do łazienki i rozebrałem się; marynarka, koszula, krawat, buty i bielizna wylądowały w wannie jak jakaś mokra masa. W lustrze dojrzałem swoją twarz. Jedno oko było tak spuchnięte, że ledwo mogłem je otworzyć, a do tego na policzku miałem nabrzmiałą skórę. Dotknąłem tyłu głowy i skrzywiłem się, choć na wyczucie nie było tam żadnej rany. Prawa ręka spuchła i zesztywniała. Mocno wycierając się ręcznikiem, w bieliźniarce sypialni znalazłem koc, owinąłem się nim i położyłem na łóżku. Upłynęło sporo czasu, zanim poczułem ciepło. Przyszła mi też na myśl moja czapka. Były na niej moje inicjały.

Zsunąłem się z łóżka, czując, że z braku papierosa kręci mi się w głowie. Obok toaletki stała szafa; może znalazłbym tam coś, co mógłbym na siebie włożyć. Na miękkich wieszakach wśród zapachu perfumowanych saszetek wisiało parę ubrań, ale wszystkie były damskie - dwie czy trzy bawełniane suknie, para szortów, jakieś bluzki oraz nylonowa halka. Wyglądało to trochę dziwnie. Na toaletce znalazłem agrafkę. Spiąłem koc, którym owinąłem się wokół ramion, i ruszyłem z powrotem do kuchni.

Nad zlewem wisiał rząd szafek. Zacząłem otwierać każdą po kolei i już po chwili trafiłem w dziesiątkę - odkryłem nierozpakowany karton papierosów i butelkę bourbona, pełną w trzech czwartych. Rozerwałem paczkę, na innej półce wyszukałem zapałki i zapaliłem papierosa. Pierwszy sztach był czystą ekstazą. Chwyciłem whisky i pociągnąłem prosto z butelki. W środku poczułem eksplozję ciepła i kolorowych świateł i przez chwilę ogarnął mnie bezwład. Odstawiłem butelkę i śpiesznie splądrowałem pozostałe półki. Znalazłem nietkniętą paczkę kawy, parę puszek peklowanej wołowiny, pudełko herbatników i jakiś dżem. Popatrzyłem na to wszystko. Mógłbym się tu ukryć na parę ładnych dni.

Parę minut później piłem już gorącą czarną kawę i wyjadałem z puszki zimną peklowaną wołowinę. Czułem się o wiele lepiej. Do kolejnej filiżanki kawy wlałem odrobinę bourbona, zapaliłem papierosa i zabrałem ze sobą do pokoju dziennego, żeby się trochę porozglądać.

Przy kominku, na białym, włochatym dywaniku, stał długi, niski stolik ze szklanym blatem, po przeciwnej stronie rozkładana kanapa, a obok niej szezlong, jedno i drugie obite tym samym bordowym sztruksem co kapa na łóżku w sąsiednim pokoju. Po drugiej stronie kanapy stała lampa-latarnia i mały stojak na czasopisma. Na podłodze leżała winylowa czy gumowa imitacja płytek, a na środku pokoju okrągły, zdobiony frędzlami chodnik, długi na jakieś dwa i pół metra. Grube zasłony wciąż blokowały dopływ światła i wszędzie panowała głęboka cisza, przerywana tylko łagodnymi, niemal kojącymi odgłosami padającego deszczu.

Przy frontowym oknie stało wielkie, dębowe biurko i obrotowe krzesło. Z jednej strony znajdował się pulpit z przykrytą maszyną do pisania. Z sufitu zwisał żyrandol. Na biurku leżało parę książek i stos kartek, przyłożonych onyksowym przyciskiem do papieru. W rogu stał mały gazowy piecyk. Na całej ścianie za biurkiem widniały rzędy półek, a obok drzwi prowadzących do kuchni i jadalni stał maleńki stolik, a na nim telefon i radio w białej obudowie. Pod- szedłem tam i włączyłem je, wciskając jedynie przycisk, bez przekręcania gałki głośności. Zapaliło się światełko diody. Może posłuchałbym jakichś wiadomości. Spojrzałem na zegarek. Zdążył już stanąć; zapomniałem go nakręcić.

Wtedy uderzyła mnie dziwna myśl. Skoro to letniskowa dacza, zamykana po sezonie, to czemu nie wyłączono tu gazu, wody ani prądu? Nagle usłyszałem odgłos przejeżdżającego wozu. Szybkim krokiem ruszyłem do frontowego okna i odsunąłem rąbek zasłony, żeby wyjrzeć na zewnątrz. Zobaczyłem żółty szkolny autobus.

Sąsiedniej daczy nie było widać, podobnie zresztą jak innych, ale jedna stała jakieś sto metrów dalej, po drugiej stronie zalanej deszczem, pokrytej kałużami drogi. Ktoś musiał tam teraz mieszkać, bo szkolny autobus skręcił w jej stronę i się zatrzymał. Wsiadło do niego dwoje małych dzieci w żółtych deszczowcach, które wyskoczyły z daczy. Autobus zawrócił. Opuszczając zasłonę, słyszałem, jak przejeżdża obok i oddala się. Już miałem odejść od okna, kiedy doszły mnie inne odgłosy. Nadjechał następny wóz, sunąc z wolna w przeciwnym kierunku. Rozchyliłem zasłony i zamarłem.

To był radiowóz i właśnie się zatrzymał. Wysiedli z niego dwaj mężczyźni w czarnych płaszczach przeciwdeszczowych i czapkach mundurowych z plastikowymi ochraniaczami przed deszczem. Jeden ruszył w kierunku sąsiedniej daczy, znikając mi z pola widzenia, a drugi szedł w moją stronę. W samą porę zdążyłem opuścić zasłony. Na werandzie zabrzmiały ciężkie kroki i po chwili drzwi drgnęły lekko tuż przy mojej ręce, gdy tamten chwycił za klamkę. Wstrzymałem oddech.

Tamten sprawdził okno od frontu. Usłyszałem, jak kłódka przy drzwiach garażu zastukała o drewno, kiedy przechodząc potem, potrząsnął nią, by sprawdzić, czy jest zamknięta. Teraz był przy bocznej ścianie garażu. Czapka, pomyślałem. Ktoś pewnie znalazł tę cholerną czapkę, a oni wiedzą już, że mogą mnie przyskrzynić w tym grajdole. Chociaż może to tylko rutynowa kontrola niezamieszkałych domków letniskowych...

W jednej chwili strach zmroził mi plecy jak lodowata woda. Zapomniałem o stłuczonej szybie. No i nie zablokowałem drzwi do kuchni!

Odstawiłem filiżankę z kawą na biurko tak, że obeszło się jakoś bez brzęku czy stuku, i pognałem do kuchni. Moje bose stopy stąpały bezdźwięcznie po kaflach. Dochodząc do drzwi, usłyszałem, jak tamten woła do drugiego:

- Ej, Roy. Chodź no tu!

Pewnie zauważył rozbitą szybę.

Zmacałem palcem przycisk na gałce drzwi i wepchnąłem go. Przy blokowaniu rozległo się tylko ciche kliknięcie, choć zdawało się, że bez końca wypełnia tę ciszę. Wziąłem oddech, bojąc się poruszyć czy nawet cofnąć dłoń z gałki drzwi.

- Spójrz na to - usłyszałem głos tamtego mężczyzny. - Zdaje mi się, że on tu był.

Ktoś musiał znaleźć czapkę. A poza tym mimo deszczu przy torach zostały długie ślady mojego hamowania w błocie, no i domyślą się, że wyskoczyłem z towarowego. Pewnie otoczyli już całe miasto.

- Zbił szybę, żeby dosięgnąć uchwytu - stwierdził czyjś miękki głos z wyraźnie południowym akcentem. Widocznie Roy już nadszedł.

- Zaglądałeś do środka?

- Masz mnie za wariata? Przecież on może mieć broń.

Zastanawiałem się, skąd ich zdaniem mogłem ją mieć. Mięśnie mnie bolały od sztywnej, nieruchomej pozycji, w jakiej stałem. Papieros w mojej lewej ręce zaczynał przypalać mi palce, a ja bałem się, że jeśli upuszczę go na podłogę, to zabrzmi to tak, jakby ktoś rzucił fortepianem.

- Wyłaź stamtąd, Foley! - nakazał Roy. Przez chwilę zapadła zupełna cisza, po czym dodał: - Daj mi swoją latarkę.

- Tylko spokojnie, jasne? - odparł ten drugi. - Jednego glinę już załatwił, kolejny to dla niego betka.

- I tak trzeba tam zajrzeć.

- Chryste...

- Odsuń się. - I znowu nastała chwila ciszy, po której odezwał się głos Roya: - Pusto. Ale na pewno tu był. Widzisz te mokre plamy na betonie?

- Taa...

A potem głosy przeszły w szept.

- Dostał się do środka tymi drzwiami. Idź i pilnuj od frontu, a ja wchodzę.

- A nie lepiej wezwać pomoc?

- Na diabła nam pomoc. Sam dorwę drania, co zamordował gliniarza.

Z zewnątrz dobiegły mnie odgłosy stąpania po mokrym piachu, a następnie usłyszałem, jak Roy przeciska się przez okienko i upada na posadzkę garażu. Podeszwy butów zaszurały o beton i po chwili mężczyzna próbował otworzyć drzwi prowadzące do kuchni. Ja tymczasem ciągle trzymałem rękę na gałce, czując, jak się porusza, kiedy tamten nią potrząsnął. Wstrzymywałem oddech. Mężczyzna znowu chwycił za gałkę.

- Ej, Jim.

Zjawił się ten drugi.

- Co tam?

- Drzwi są zamknięte. Nie ma żadnych śladów wyważania. Ani najmniejszej ryski.

- Trochę to bez sensu wychodzić z powrotem na deszcz, skoro miał tu suchą kryjówkę.

- Czekaj! Jasne, on musi tu być. Patrz. Drzwi do garażu były zamknięte, okno też, i dlatego je wybił. A te drzwi pewnie były otwarte. Po prostu wszedł i zamknął je od środka.

Westchnąłem. Nie miałem już żadnych szans.

- Zaraz, chwileczkę - odparł szybko drugi głos. - Te też były zamknięte. Pamiętasz? Parę dni temu, na objeździe. Ktoś zostawił otwarte drzwi do garażu i bawiły się tam dzieciaki, więc sprawdziliśmy wszystko przed zamknięciem.

- Taa, no racja.

Byłem ciekaw, jak długo jeszcze wytrzymam.

- A swoją drogą to dziwne, że nawet nie próbował się dostać do środka. Przecież przydałoby mu się suche ubranie i coś do jedzenia.

- Może nie miał czym wyważyć drzwi.

O słodki Jezu - młotek! Wtedy zdałem sobie sprawę, że właśnie na niego patrzę. Leżał na płycie przy zlewie. Mimowolnie zabrałem go do środka.

- No, szkoda naszego czasu. Przynajmniej wiadomo, że gdzieś tu jest. Pewnie włamał się do którejś z sąsiednich daczy. No i trzeba będzie przeszukać łodzie do połowu krewetek.

Roy wygramolił się przez okienko i usłyszałem, jak odjeżdżają.

Bezwładnie powlokłem się do pokoju dziennego i opadłem na kanapę. Kiedy zdusiłem resztkę papierosa, dostrzegłem pęcherze na poparzonych palcach.

2.

Wrócili po jakichś dwudziestu minutach, jak się zresztą spodziewałem, co wcale mnie nie uspokoiło. Obeszli dom, próbując otworzyć okna, które poprzednio przeoczyli. Słyszałem ich kroki i przyciszone głosy, ale nie rozumiałem ani słowa. Po jakimś czasie odjechali.

Zapaliłem następnego papierosa i usiłowałem myśleć. Nie miałem żadnych szans. Gliny na pewno obstawiły całą okolicę, skoro już mnie wytropiły w tej małej mieścinie. Ale może mógłbym zostać tu dla przeczekania. Miałem jedzenie i ciepły kąt na nocleg. Ukrywałbym się na tyle długo, aż uznają, że widocznie wyniosłem się już z tej okolicy, a wtedy może sobie odpuszczą. Tylko co dalej? Dokąd pójść, co robić? Na te pytania nie miałem odpowiedzi, a myśląc o tym, nabawiłem się tylko bólu głowy.

Koc był niewygodny; co rusz się ześlizgiwał. Wyszukałem parę kuchennych nożyc, wyciąłem pośrodku otwór na głowę i włożyłem na siebie jak poncho. W którejś kuchennej szufladzie znalazłem gruby, bawełniany sznur, którym przewiązałem się w pasie. Wyszło nawet nieźle, ale musiałem zabrać się wreszcie za suszenie ubrania. Włączyłem piecyk gazowy i wziąłem trochę sznura na linkę do suszenia. Po tym, jak rozciągnąłem ją w kącie nad piecykiem, wyżymałem w wannie ubranie i rozwiesiłem, żeby wyschło. Buty postawiłem tuż obok na podłodze. Mój portfel przemókł do cna. Wyjąłem z niego pieniądze i rozłożyłem na blacie do wyschnięcia. W sumie miałem 170 dolarów.

Wtedy przypomniałem sobie o radiu, wyszedłem i podkręciłem głośność na tyle, żeby słyszeć stację, gdy przyłożę ucho do głośnika. Właśnie grali jakiś dixieland, a kiedy płyta się skończyła, puścili reklamę, a po niej podali godzinę. Była dziewiąta czterdzieści pięć. Nastawiłem i nakręciłem swój zegarek. Z radia znowu popłynęła muzyka. Przeszukałem inne stacje, ale nigdzie nie nadawali wiadomości. Może nadadzą o dziesiątej. Wyłączyłem odbiornik.

Na lewo od radia wisiały półki z książkami. Stałem, przyglądając się im, a po chwili zauważyłem, że książki w szeregu na dwóch najwyższych półkach są autorstwa tej samej pisarki, niejakiej Suzy Patton.

Było ich tam przynajmniej ze sto, prawdopodobnie powieści, w barwnych obwolutach, na oko nowe i nietknięte, jak z księgarskiej półki. Zacząłem wyjmować je na chybił trafił i przeglądać, a wtedy zorientowałem się, że to tylko sześć tych samych powieści przetłumaczonych na przeróżne języki. Rozpoznałem wśród nich hiszpański, francuski i włoski oraz inny, który wyglądał mi na szwedzki lub norweski, ale były tam takie, które widziałem pierwszy raz w życiu. Wszystkie miały ten sam rodzaj okładki, na której widniały przeważnie zmysłowe dziewczęta, w mocno wydekoltowanych sukniach, w krynolinach, oraz dziarscy osobnicy w konfederackich mundurach. Patton? Suzy Patton? Nazwisko niby znajome, ale nie przypominałem sobie, żebym kiedykolwiek czytał którąś z jej książek; powieści historyczne nie bardzo mnie interesowały. To musiała być jej dacza. Nie przychodził mi do głowy żaden inny powód, dla którego ktoś przechowywałby tu te wszystkie obcojęzyczne wydania.

Była już prawie dziesiąta. Znowu włączyłem radio i przycupnąłem, przyciskając ucho do kratki głośnika. Tym razem trafiłem na wiadomości. Przez pierwszą połowę programu mówili o Waszyngtonie i przylądku Canaveral, i o kolejnej śnieżycy na wschodzie. Giełda papierów wartościowych przyniosła nieregularne spadki. „A teraz wiadomości z regionu” - ciągnął spiker. Dwie osoby zginęły w kraksie samochodowej. Jakiś świr próbował napaść na bank z pistoletem na wodę. Burmistrz rozchorował się na azjatycką grypę. Ktoś krytykował szkolnictwo. Ktoś inny twierdził, że szkołom świetnie się powodzi.

W jednej chwili zesztywniałem. Zaczęło się.

„Według ostatnich informacji intensywne poszukiwania Russella Foleya, miejscowego marynarza, skupiły się dziś rano na okolicy Carlisle, na wybrzeżu zatoki, jakieś sto kilometrów na zachód od Sanport. Policja doniosła o znalezieniu brązowej czapki, podobnej do tej, którą Foley miał na sobie, gdy widziano go po raz ostatni, a na której widnieją inicjały R.F.; zauważono ją o świcie przy stacji kolejowej w Carlisle, co z odciskami butów i długimi śladami hamowania w błocie nieopodal torów, oznacza, że poszukiwany wyskoczył z przejeżdżającego pociągu towarowego. Policja twierdzi, że człowiek ten prawdopodobnie ukrywa się gdzieś w mieście, dlatego wszystkie drogi wyjazdowe zostały tam zablokowane przez lokalnych funkcjonariuszy, policjantów z wydziału szeryfa i z drogówki.

Foley jest poszukiwany w celu przesłuchania w sprawie zabójstwa Charlesa L. Stedmana, policjanta z Sanport, do którego doszło wczoraj wieczorem w wyniku brutalnej bijatyki w mieszkaniu Stedmana. Wezwana przez sąsiadów policja przyjechała chwilę po tym, jak zabójca Stedmana opuścił budynek. Nikt nie odpowiadał na pukanie policjantów, więc wyważyli oni drzwi i znaleźli Stedmana zadźganego nożem. Zabójca, rzekomo rozpoznany przez dwóch innych lokatorów budynku jako Foley, udał się do pobliskiego baru, po czym uciekł stamtąd tylnym wyjściem.

Foley, trzeci oficer tankowca Jonathan Dancy, należącego do przedsiębiorstwa naftowego Southlands, był uprzednio lokatorem tego budynku. Jego żona, Denise Foley, odeszła od niego i prawdopodobnie przebywa w Reno, starając się o rozwód. Kiedy widziano go po raz ostatni, miał na sobie brązowy, gabardynowy garnitur, białą koszulę, brązowy krawat w paski oraz brązową czapkę, przypuszczalnie tę samą, którą znaleziono przy torach kolejowych w Carlisle. Rysopis poszukiwanego: wiek - dwadzieścia siedem lat, wzrost - metr osiemdziesiąt cztery, waga - osiemdziesiąt sześć kilogramów, włosy rude, oczy niebieskie; policja twierdzi, że mężczyzna może mieć sińce i rany na twarzy i rękach w wyniku bijatyki, do której doszło przed zabójstwem”.

I to by było na tyle. Wyłączyłem radio, czując mdłości. Ani słowa o tym, jak wyglądał nóż czy inne narzędzie, którym go zadźgano; nie wspomnieli też o jakichkolwiek innych osobach. Widocznie ten ktoś czekał już w mieszkaniu i znał inne wyjście, schodami przeciwpożarowymi, a jednak nikogo nie widziałem, nie było tam ani śladu innych osób. Kiedy się dowiedziałem, że tamten nie żyje, straciłem głowę i puściłem się biegiem, co było czystą głupotą - i to bez wątpienia - ale w gruncie rzeczy nijak nie pogorszyło mojej sytuacji. Gorzej już być nie mogło.

Wyszedłem do kuchni i dolałem sobie whisky, a wtedy zmęczenie, wyziębienie i dwanaście godzin biegu i strachu powaliły mnie w jednej chwili. Chwyciłem inny koc i gdy tylko położyłem się na kanapie, wyciągnąłem się na całą długość i odpłynąłem.

Kiedy się obudziłem, ciągle padało i podmuchy wiatru smagały dom. W pokoju wciąż było tak samo mroczno jak przedtem i przez chwilę zdawało mi się, że spałem tylko przez parę minut. Wtedy zerknąłem na zegarek i zobaczyłem, że jest już po trzeciej. Byłem spocony i zaplątany w koc, jakbym we śnie rzucał się i wił. Sięgając po papierosa, zesztywniałem na całym ciele, nasłuchując. To był odgłos zatrzaskiwanych drzwi auta.

A więc wrócili, żeby węszyć dalej? Zeskoczyłem z kanapy i rzuciłem się do frontowego okna. Odsunąłem zasłonę o parę milimetrów i wyjrzałem na zewnątrz, czując, jak cierpnie mi skóra między łopatkami. To nie policja, a coś jeszcze gorszego. Przed garażem stał samochód, niebieski oldsmobile.

Nie było się gdzie ukryć, uciekać też nie mogłem, bo nie miałem na sobie nic prócz koca. Nic, tylko stać bezradnie i patrzeć. W samochodzie nikogo nie było, ale usłyszałem brzęk skobla, gdy kierowca otwierał drzwi garażu. Wtedy ją zobaczyłem, wysoką kobietę w ciemnym płaszczu i plastikowym deszczowcu narzuconym na głowę i ramiona. Chwiejąc się lekko, jakby zmagała się z wiatrem, otworzyła drzwi samochodu i wsunęła się na siedzenie kierowcy. Połowa drzwi garażu gwałtownie się zamknęła i kobieta musiała ponownie wysiąść, żeby je czymś przyblokować. A potem znowu wsiadła do auta i wjechała do garażu.

Pobiegłem do kuchni. Jak tylko tu wejdzie, zaraz zobaczy otwartą puszkę z jedzeniem i kawę - dlatego musiałem ją chwycić, jeszcze zanim zdąży się wycofać i uciec. Słyszałem odgłos silnika na chodzie, a potem stukot obcasów na betonie. Drzwi garażu trzasnęły od silnego podmuchu wiatru, który zatrząsł całym domem. Czekałem w napięciu. Nic się nie działo. Pewnie wyszła z garażu, by wejść frontowymi drzwiami. Biegiem wróciłem, sunąc bezdźwięcznie po kaflach, i nasłuchiwałem przy oknie. Na werandzie nikogo nie było albo może stała tam gdzieś bez ruchu. Odsunąłem zasłonę, żeby wyjrzeć przed dom. Nigdzie jej nie widziałem. Deszcz bębnił w werandę i o szybę.

Pośpieszyłem z powrotem do kuchni i stanąłem cicho, przyklejając ucho do drzwi, czekając na odgłos kroków. Pewnie wyjmowała coś z auta. Minęło już parę minut, odkąd przyjechała. Ciągle słyszałem włączony silnik, mocno zagłuszony szumem deszczu. A może zauważyła zbitą szybę w okienku garażu i uciekła? Nie, to bez sensu. Gdyby coś ją wystraszyło, to po prostu wsiadłaby do auta i odjechała. Czekałem, z każdą chwilą coraz bardziej zaintrygowany. Było w tym wszystkim coś upiornego. Czemu przynajmniej nie wyłączyła silnika? Czułem, jak spaliny wdzierają się przez krawędzie drzwi. Czyżby chciała popełnić samobójstwo?

Odblokowałem drzwi i delikatnieje uchyliłem. Mimo zbitej szyby w okienku smród spalin był nieznośny. Nigdzie nie było jej widać. Przy zamkniętych drzwiach panował tam prawie kompletny mrok, za to drzwi samochodu po lewej stronie były otwarte, wewnątrz paliła się sufitowa lampka i zauważyłem, że w środku jej nie ma. Dokąd mogła pójść? Samochód zajmował niemal cały garaż. Zerknąłem dalej i wtedy zobaczyłem ją - a raczej ramię i dłoń za tylnym kołem od mojej strony. Musiała upaść między tyłem auta a drzwiami garażu, leżała tuż pod samą rurą wydechową.

Zeskoczyłem z dwóch stopni, otworzyłem drzwi samochodu i wyłączyłem zapłon. Zaczynając się krztusić spalinami, przykląkłem, złapałem ją za oba ramiona i wyciągnąłem spod bagażnika. Była to rosła kobieta, ciężka w swej bezwładnej, nieruchomej masie nieprzytomnego człowieka. Zasapałem się, przekładając ją sobie przez ramię. Pośpieszyłem do kuchni, kopnięciem zamknąłem drzwi i ruszyłem z nią do sypialni. Tam zsunąłem ją na łóżko, obróciłem na plecy tuż pod samym oknem i przyłożyłem dłoń do piersi. Wciąż jeszcze oddychała. Rozchyliłem zasłony. Okno było typu skrzydłowego. Odblokowałem jedną połowę i uchyliłem na parę centymetrów, żeby wpuścić trochę wiatru. Przytrzymując u dołu zasłonę, skierowałem strumień świeżego powietrza prosto na jej twarz. Pod szminką trudno było zauważyć, czy jej wargi zsiniały, ale jej cera miała normalny kolor. Wiatr dmuchnął na nią kilka kropel deszczu i lekko się poruszyła. Wyglądało na to, że do siebie dojdzie, ale gdybym czekał tam, za drzwiami, jeszcze pięć minut, byłaby już trupem.

Pewnie uderzyły ją zamykające się drzwi. Wtedy przypomniało mi się, że wracając do auta, słaniała się na nogach, i pochyliłem się, by powąchać jej oddech. A więc problem Suzy Patton - jeśli to w ogóle była Suzy Patton - przynajmniej po części tkwił w tym, że po prostu się wstawiła. Nie bardzo wiedziałem, jak tlenek węgla działa na ludzki organizm w połączeniu z alkoholem, ale miałem przeczucie, że lada chwila okropnie ją zemdli.

Zsunąłem jej szpilki na pasku i kopnięciem otworzyłem drzwi łazienki. Wtedy też zaczęła wymiotować. Zaprowadziłem ją do łazienki, na wpół wlokąc ją po podłodze, i podtrzymałem jej głowę. Kiedy już jej przeszło, zmoczyłem w umywalce myjkę i opłukałem jej twarz, podczas gdy ona stała chwiejnie, oparta o ścianę łazienki, z zamkniętymi oczami. Otworzyła je dopiero, jak położyłem ją z powrotem na łóżku. Zerknęła na mnie.

- O Boże drogi! - jęknęła i znów zamknęła oczy. Słabym ruchem próbowała wygładzić zakasaną spódnicę. Pomogłem jej, a po chwili leżała znów bez ruchu. Wyszedłem do pokoju dziennego i zapaliłem papierosa. Poradziłbym z nią sobie bez trudu, ale jeśli policja wróci tu i zastanie odblokowane drzwi garażu, to jestem trupem. Zerknąłem na zegarek. Do zmroku pozostały przynajmniej ze trzy godziny.

Stanąłem w drzwiach i popatrzyłem na nią. Była rosłą dziewczyną, a przy tym uderzająco piękną, o włosach blond, niemalże białych jak wata. Ma chyba metr osiemdziesiąt wzrostu, pomyślałem. I jakieś trzydzieści do trzydziestu trzech lat. Włosy nosiła ścięte krótko, jak to kiedyś mówiono „na Włoszkę”; nie wiedziałem, jak się to teraz nazywa. Ubrana była w ciemną spódnicę, ciemny, miękki sweter i krótki, rdzawoczerwony płaszcz. Miała też złote kolczyki i zegarek, na oko całkiem drogi, ale żadnych pierścionków. Była blondynką o ładnej twarzy, która nawet przy złym samopoczuciu kryła w sobie znamię witalności.

Wyszedłem podgrzać kawę. Kiedy wróciłem z filiżanką, siedziała na krawędzi łóżka, trzymając się za głowę.

- Może się pani trochę tego napije - powiedziałem.

Westchnęła.

- Pan jeszcze tutaj? A ja myślałam, że nie żyję i jestem już w piekle.

Nie sprawiała wrażenia bardzo wystraszonej. Może przy takim samopoczuciu uznała, że cokolwiek się teraz wydarzy, może tylko wyjść jej na lepsze. Podsunąłem jej kawę i upiła łyk. Zapaliłem papierosa, podałem jej.

Zaciągnęła się i wzdrygnęła.

- A co się właściwie stało?

...