Laure van Rensburg - Nikt, tylko my.pdf

(1850 KB) Pobierz

Mojej matce, która zawsze wierzyła,

że moje książki będą wydawane.

Wybacz, że tak długo to trwało.

Pożądam rzeczy, które w końcu mnie zniszczą1

Sylvia Plath

***

Dom opowie im, co się wydarzyło. Wszystko tutaj pragnie opowiedzieć

swoją historię. Mówią, że prawda nas wyzwoli.

Są w błędzie.

Ta historia zaczyna się od błękitnego światła pulsującego bezgłośnie za

oknami. Zaraz potem, wraz z łomotem butów, wdziera się do środka

świat zewnętrzny. Przez otwarte drzwi frontowe wpada chłód, płynie

schodami na górę. Dom się wzdryga i powraca do życia.

Po chwili rozlegają się głosy, zakłócając panującą wokół ciszę.

Stopniowo, w ogólnym hałasie, da się rozróżnić kilka słów: o ara, nie

reaguje, Jezu Chryste. Wypowiada je policjant z wąsem jak Burt

Reynolds. Na jego lśniącej mosiężnej odznace widnieje czarny napis:

„Wilcox, zastępca szeryfa” – „O” się zatarło i wygląda jak drugie „C”.

Policjant patrzy pytająco, próbuje pojąć, co się tutaj stało. Mężczyzna

pachnie kawą, na wąsach zostały mu resztki pianki. Między

spierzchniętymi wargami widać żółtawe zęby domagające się porządnego

czyszczenia. Objąwszy dłonią podbródek, Wilcox uważnie rozgląda się

dookoła. W tym spokojnym zakątku hrabstwa takie widoki to rzadkość.

Owszem, zdarzają się kraksy, wypadki podczas rąbania drewna. Ale coś

takiego? Tak wyglądają porachunki między zwierzętami – gdzieś

w leśnych ostępach, nie w eleganckim domu. Na dywanie i ścianach

widać czerwone plamy, w powietrzu czuć krew. Wilcox zamyka oczy, ale

wciąż ma tę czerwień pod powiekami. Towarzyszy mu, kiedy schodzi po

schodach. Czuje się jak na planie serialu Dom grozy.

Na trzecim stopniu leży wisiorek – serduszko na rozerwanym łańcuszku.

Podarunek dla dziewczyny, której już nie ma. Jeden z podwładnych

Wilcoxa podnosi go, wrzuca do plastikowej torebki i romantyczny

drobiazg zmienia się w kolejny dowód w tej makabrycznej sprawie. Po

zapieczętowaniu torebka dołącza do innych, wypełnionych skrawkami