Ezoteryzm masoński.docx

Ezoteryzm masoński

Istnieją różne hipotezy co do początków masonerii - stworzyli wiele sami masoni pragnąc dodać swojej organizacji uroku tajemniczości. Najważniejsze z tych nich swą genezę streszczają w następujących punktach:

1° pierwszym masonem był sam Bóg, Jezus z Nazaretu, Archanioł Gabriel;

2° początki masonerii wywodzą się od Adama, Kaina, Noego, Hirama;

3° źródła masonerii znajdują się w teozofii indyjskiej, greckich misteriach Eleusis, egipskich misteriach Izydy, w   korporacjach murarskich starożytnych Rzymian, w bractwach pitagorejskich;

4° kolebką masonerii była gnoza i manicheizm, a także żydowska kabała;

5° istnieje pokrewieństwo masonerii z templariuszami.

Dwuznaczny i ezoteryczny charakter masonerii manifestuje się we wszystkich jej działaniach. Twierdzi ona, że nie jest religią ani sektą religijną, lecz w rzeczywistości funkcjonuje jak wielka sekta zamierzająca zjednoczyć swych członków wokół polityczno-etycznych zasad liberalizmu. Masoneria, by móc realizować swe cele, tworzy organizacje paramasońskie (patriotyczne, kulturalne, filantropijne, humanistyczne), chce kontrolować ośrodki władzy. Jako niewidzialna grupa nacisku dąży do kontroli władzy we wszystkich sektorach państwa i społeczeństwa, konstytuując w rzeczywistości ukryte centrum władzy.

Istnieje masoneria symboliczna-zewnętrzna i tajna-wewnętrzna. Masoneria symboliczna obejmuje 3 stopnie: ucznia, czeladnika i mistrza; masoneria tajna składa się ze stopni wyższych niż stopień mistrza. Masoni zachowują ścisły sekret co do swych członków i wewnętrznych ustaleń; „braciom" jest zabronione wyjawianie
sekretów masonerii. Neofita, zanim zostanie przyjęty, przysięga „służyć z honorem i bezinteresownie masonerii, strzec jej sekretów i zachowywać jej prawa". Uczeń przysięga, że „nigdy nie wyjawi żadnego z powierzonych mu sekretów masonerii, nigdy nic nie zapisze, nie narysuje, nie nagra, nie wydrukuje oraz nie wykorzysta innych środków, poprzez które mógłby coś wyjawić"; masoni, podobnie jak kiedyś
pitagorejczycy, używają także znaków rozpoznawczych . Organizacja masońska opiera się w sposób istotny na tajemnicy, stąd wielość tekstów masońskich podkreślających wagę sekretu. Każdy stopień wie o istnieniu i tajemnicach swojej grupy, a także grup niższych, nie wie natomiast co obmyśla się i rozstrzyga w grupie bezpośrednio wyższej. Istnieją więc tajemnice wewnętrzne (sekrety, do których zobowiązani są masoni danego stopnia względem masonów stopnia niższego) oraz tajemnice dotyczące świata niewtajemniczonego". Reguła
wewnętrzna to wyższe tajemne stowarzyszenia jak Wysoka Masoneria, Loże Kierownicze, Władza Tajna. Kierują one masonerią klasyczną, nazywaną regułą zewnętrzną (C. Jannet).

Masoneria jest powiązana światopoglądowo i duchowo, a także ze względu na podobieństwo form zewnętrznych (rytualnych, organizacyjnych, pragmatycznych) z sektami ezoterycznymi czy misteryjnymi, które działały od wieków; np. związki masonerii widoczne są z sektami egipskimi, chaldejskimi, indobramińskimi, greckimi, perskimi itd. „Naśladując te sekty lub szkoły masoneria wprowadziła dwie doktryny - zewnętrzną i wewnętrzną - dostępną tylko dla zainicjowanych. Z tych źródeł pochodzą także i doktryny co do panteizmu lub materializmu, teza o dualizmie lub biseksualizmie Boga, o reinkarnacji dusz” itd(J.M.C. Rodriguez, Wolnomularstwo i jego tajemnice, Krzeszowice 1998).

Masoneria nawiązuje zarówno do kultów solarnych, jak i do fallicznych, stosując taki sam synkretyzm, jaki stosowały doktryny i bractwa misteryjne w starożytności. Jest to także synkretyzm gnostycki, który „reprezentuje zajadły antyjahwizm, kult Lucyfera, uznanie manichejskiego dualizmu i relatywizm moralny". Tylko masoneria zachowała pierwotne znaczenie, którym była symboliczna aluzja co do słońca, jako źródła
światła fizycznego i najwspanialszego dzieła Wielkiego Architekta Wszechświata". „Słońcu także jako odnowicielowi i czynnikowi ożywiającemu wszechrzeczy trzeba przypisać kult fallusa, który stanowił główną część misteriów". Ten synkretycznyy charakter masońskiego misterium został w toku historii nie tylko
utrzymany, ale i wysublimowany. Przykładem superezoteryzmu jest tajny kult Lucyfera na wyższych stopniach, ukrywany bardzo radykalnie (bł. bp J.S. Pelczar ks. J. Warszawski) – nawet prowokacja L. Taxila (który odsłaniał satanizm masonerii, aby go rzekomo ośmieszyć i odwrócić od niego uwagę) nie mogła tego zmienić. Jak stwierdza kard. J.M.C. Rodriguez „w legendach masońskich dostępnych na pewnych stopniach zwykło mówić się, że masoneria pochodzi przez Kaina, syna Ewy, od Eblisa - anioła światłości u masonów, zwanego Lucyferem przez chrześcijan. Pochodzi więc według nich od samego Szatana, który dla nich jest bogiem, dobrym i wiecznym wrogiem Jahwe - Boga znanego z Biblii i Boga chrześcijan(...) Duchowo pochodzi od Szatana, oczywiście nie w ten sposób jak ona samatwierdzi (...) Szatan jest nieprzejednanym wrogiem Chrystusa, podpowiadając przeciwko Niemu wszelkiego rodzaju zdrady, herezje i prześladowania. Masoneria, która czyni to samo, jest oczywiście jego prawdziwą córką i narzędziem na świecie.
Szatan jest ojcem kłamstwa i masoneria jest kłamstwem ze swej konstytucji i przez konieczność, jeśli ma istnieć. Jest naprawdę córką Eblisa, czyli Szatana i ma rację, że ma kult dla niego i śpiewa hymny na jego cześć, jak to ma miejsce u masonów pewnych stopni. Satanista A. La Vey przekonuje zresztą, że rytuał satanistyczny
jest mieszaniną elementów gnostycznych, kabalistycznych, hermetycznych i masońskich (por. The Satanic Rituals - Companion to the Satanic Bible).

Zarówno autorzy masońscy, np. Pike, Mackey, jak i antymasońscy przypisują masonerii ścisłe pokrewieństwo z kabałą, która akcentuje panteizm, materializm, a także biseksualizm Boga, któremu autorzy amerykańscy nadają kapitalne znaczenie tak, jakby to była wielka tajemnica masonerii. Kabała może być pojmowana jako „tradycja ezoteryczna Żydów" (E. Barbier) czy też tradycja tajemna Izraela (Papus). Jest tam, według okultysty Papusa, wykład teoretycznych i praktycznych zasad wiedzy okultystycznej. Nie jest więc ona jedną z wielu form okultyzmu pośród innych, ale „tradycją tajemną Zachodu", która jest źródłem i inspiracją ezoterycznych i okultystycznych tradycji zachodnich . Tego samego zdania jestE. Barbier, który pisze: „Okultyści, gnostycy, teozofowie, kabaliści, martyniści, różokrzyżowcy podają sobie dłonie. Studiując owe systemy coraz wnikliwiej, odkryło by się prawdopodobnie, że wszystkie pochodzą z tego samego pierwotnego źródła, którym jest kabała. Badania nad „zakonami masońskimi" (martyniści, różokrzyżowcy, templariusze) wskazują na istnienie tajnego Antykościoła, który opiera się na gnozie, kabale, antyteizmie i satanizmie; dzieli się on - jak to zdaje się wynikać z pism wysoko wtajemniczonych jego członków - na 3 stopnie podstawowe:

1° „Tajny Kościół" (właściwie Antykościół), do którego wchodzą najwyższe wtajemniczenia, „iluminaci”, „różokrzyżowcy" (odróżnić ich należy od członków łóż różokrzyżowców), „magowie”, itp.;

2° masonerię właściwą (sekta masonów, uważana za „trzeci zakon Tajnego Kościoła, inaczej trzeci zakon gnozy");

3° organizacje pomocnicze, filialne, półjawne, kierowane z ukrycia przez masonerię.

Antykościół jest ruchem (pewnym kierunkiem filozoficzno-religijno-społeczno-politycznym), z którego wyłaniają się organizacje, mające na celu przeprowadzenie planów i osiągnięcie jego celów. Tajny Kościół posiada kierownictwo, które stosuje elastyczne formy działania w celu konspiracji oraz utrudnienia dekonspiracji. Źródłem poznania organizacji Tajnego Kościoła są głównie liczne publikacje masońskie i rzadkie dokumenty masońskie, które dostały się do rąk Kościoła.
Nie są one jednak do końca pewne, gdyż mogły być pisane w celu dezinformacji.
Jednak istnieją masońskie publikacje wewnętrzne, przeznaczone dla wtajemniczonych, lub powtarzające fakty powszechnie znane. Wiele informacji pochodzi też z opublikowanych dokumentów nawróconych masonów.
Zdaniem wielu specjalistów jednym z ukrytych celów masonerii jest poprzez pozorne pojednanie Kościoła z masonerią poddać Kościół jej władzy. Władza ta jest sprawowana przez wyższe czynniki tajnego Antykościoła, zakonspirowane w lożach martynistów, kaplicach czcicieli Lucyfera czy członków powszechnego kościoła gnostyckiego. Jedną z cech takiego podstępnego działania jest tutaj „propagowanie okultyzmu synkretycznego, tj. głoszenie poglądu, iż wszystkie nauki tajemne świata stanowią właściwie jedność. Bardzo szeroko propagują one obok kabały nauki magicznych i okultystycznych odłamów braminizmu a zwłaszcza buddyzmu, który w Tybecie i Chinach w całości posiada charakter okultystyczny. Organizacje te są w sposób specyficzny zakonspirowane i można je porównać do trzeciego zakonu tajnego Antykościoła, gdyż prowadzą walkę z Kościołem na terenie nadprzyrodzonym uprawiając magię, okultyzm, astrologię, hipnotyzm czy też telepatię. W ten sposób podrywa się wiarę w ludziach oraz przeciwstawia się nauce Kościoła. Podstawą światopoglądową jest tutaj gnoza i kabała, zaś loże te noszą również nazwę „zakonów" czy „stowarzyszeń"; są to swoiste „szkoły duchowości", które wcale się nie wykluczają wzajemnie i wielu masonów wyższego stopnia może należeć do kilku jednocześnie takich zakonów czy lóż, do których należą m.in.: „Zakon Martynistów", „Zakon Różokrzyżowców", „Zakon Świątyni Wschodu" (Templi Orientis"), „Zakon Nieznanych Samarytanów" („Samarytani Incogniti"), „Zakon Memphis-Mizraim", „Ryt Swedenborga", „Stowarzyszenie Różokrzyżowców” („Societas Rosicruciana"), „Zakon Róży i Krzyża", „Kabalistyczny Zakon Róży i Krzyża".

Tajność organizacji masońskiej (1) jest drugim obok naturalizmu (2) motywem potępienia wolnomularstwa przez Kościół. Oficjalne teksty Stolicy Apostolskiej, w których się je potępia to m.in.: bulla In eminenti (papież Klemens XII; 28 IV 1738 – pierwszy dokument wobec masonerii), bulla Providas (papież Benedykt XIV), encyklika Humanum genus (papież Leon XIII). Stowarzyszenia tajemne przez fakt tajności stają się niezależne od Kościoła i państwa, które nie mają żadnej możliwości wglądu w ich organizację, w ich cele i działania. Diagnoza ta dotyczy tych organizacji, które wymagają od przystępujących bezwzględnej tajemnicy oraz absolutnego posłuszeństwa wobec ukrytych przywódców; ich społeczność nie wywodzi się ani z prawa naturalnego, ani z prawa Bożego objawionego; władza, która nią kieruje, nie pochodzi zatem od Boga; zakłada się, że pochodzi od szatana (Instrukcja Świętego Oficjum skierowana do biskupów z 18 V 1884 r.).

Współczesne stanowisko Kościoła katolickiego wobec wolnomularstwa - niezależnie od różnych przytoczonych wyżej teologicznych opinii - można na obiektywnej płaszczyźnie doktrynalno-naukowej wyrazić jasno w 7 punktach:

1) Stanowisko Kościoła wobec wolnomularstwa pozostaje niezmienione;

2) Istnieje możliwość współpracy, lecz występują poważne trudności w znalezieniu płaszczyzny dialogu;
3) Niemożliwy jest dialog ekumeniczny ani międzyreligijny;

4) Symboliczne ujmowanie przez wolnomularzy przedmiotu relacji religijnej prowadzi do zmian w re-
ligijności członków łóż;

5) Zmiana stanowiska Kościoła nie nastąpi, gdyż wymagałaby usunięcia elementu fundamentalnego dla wolnomularstwa [jakim są ryty,symbole oraz symboliczne ujmowanie twierdzeń, faktów i idei - AP];

6) Symbole masońskie mają obcą chrześcijaństwu proweniencję [hermetyzm, różokrzyżowcy- AP];

7) Ezoteryzm jest od początku nieodłącznym elementem współczesnych masońskich systemów inicjacji [który w rozwoju historycznym wolnomularstwa został nie tylko utrzymany, ale wręcz wysublimowany - AP].

Bibliografia

A. Posacki Ezoteryzm i okultyzm formy dawne i nowe
J. Brzozowski, Kościół urugwajski wobec działalności sekularyzacyjnej masonerii w latach 1830-1917 w świetle publikacji urugwajskich, Warszawa 1997,
A. Zwoliński, Wokół masonerii, Kraków 1995,

J.M.C. Rodriguez, Wolnomularstwo i jego tajemnice, Krzeszowice 1998

M.B. Stępień, Poszukiwacze prawdy. Wolnomularstwo i jego tradycja, Lublin 2000

B. bp J.S. Pelczar, Masoneria. Jej istota, zasady, dążności, początki, rozwój, organizacja, ceremoniał i działanie, Poznań 1997

A. de Lassus, Masoneria - Intrygująca tajemniczość

O różokrzyżowcach w ujęciu A. Faivre'a zob. H.-Ch. Puech

A. de Lassus, Masoneria - Intrygująca tajemniczość

A. Fisher, Szatan jest ich Bogiem. Encykliki papieskie i wolnomularstwo, Poznań 1994

G. Virebeau, Papieże wobec masonerii, Warszawa-Komorów 1999

Z. Suchecki, Kościół a masoneria, Kraków 2002