DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE ADIUWANTÓW W SZCZEPIONKACH dr Scheibner Viera Oh 2000
Nexus grudzień 2000 (tom 8, nr 1) i luty 2001 (tom 8, numer 2)
Adiuwanty, środki konserwujące i utrwalacze tkanek w szczepionkach POMOCNICZE Emulsje olejowe Zemulgowane adiuwanty olejowe Freunda (kompletne i niekompletne) Arlacel A Olej mineralny Zemulgowany adiuwant oleju arachidowego (adiuwant 65) Związki mineralne Produkty bakteryjne Bordetella pertussis Składnik P40 pochodzący z Corynebacterium granulosum lipopolisacharyd Mycobacteriwn i jego składniki Toksyna cholery Liposomy Kompleksy immunostymulujące (ISCOM) Inne adiuwanty: Skwalen ZASADY IMMUNOLOGII: ODPOWIEDŹ PRZECIWCIAŁ IMMUNOPATOLOGIA REAKCJI NADWRAŻLIWOŚCI: Natychmiastowa nadwrażliwość Reakcja typu Arthusa Anafilaksja Atopia Nadwrażliwość opóźniona Choroba izoimmunologiczna Choroba immunologiczna wynikająca z adsorpcji obcych substancji Choroby autoimmunologiczne SZCZEPIENIA: OSTRZEŻENIE DOTYCZĄCE BEZPIECZEŃSTWA
Adiuwanty, środki konserwujące i utrwalacze tkanek w szczepionkach
Szczepionki zawierają szereg substancji, które można podzielić na następujące grupy:
1. Uważa się, że mikroorganizmy, bakterie lub wirusy, powodują pewne choroby chorób zakaźnych i którym szczepionka ma zapobiegać. Są to komórki pełnokomórkowe białek lub po prostu pękniętych otoczek białkowych komórek i nazywane są antygenami.
2. Substancje chemiczne, które mają wzmacniać odpowiedź immunologiczną na szczepionki zwane adiuwantami.
3. Substancje chemiczne działające jako konserwanty i utrwalacze tkanek, które mają powstrzymać wszelkie dalsze reakcje chemiczne i gnicie (rozkład lub namnażanie) żywych lub atenuowanych (lub zabitych) składników biologicznych szczepionka.
Wszystkie te składniki szczepionek są toksyczne, a ich toksyczność może być z reguły różna, z jednej partii szczepionki na drugą.
W tym artykule, pierwszym z dwuczęściowej serii, zajmiemy się adiuwantami, ich oczekuje roli i reakcji (skutków ubocznych).
POMOCNICZE
Pożądaną odpowiedzią immunologiczną na szczepionki jest wytwarzanie przeciwciał i tak jest wzmocnione przez dodanie pewnych substancji do szczepionek. Są to tak zwane adiuwanty (od łaciński adjuvare, oznaczający „pomagać”).
Charakter chemiczny adiuwantów, sposób ich działania i reakcje (str efekt) są bardzo zmienne. Według Gupty i in. (1993), niektóre skutki uboczne można przypisać niezamierzonemu pobudzeniu różnych mechanizmów układu odpornościowego system, podczas gdy inne mogą odzwierciedlać ogólne niepożądane reakcje farmakologiczne, których jest więcej mniej oczekiwany.
Istnieje kilka rodzajów adiuwantów. Obecnie najpowszechniejszymi adiuwantami do stosowania u ludzi są wodorotlenek glinu, fosforan glinu i fosforan wapnia. Istnieją jednak a szereg innych adiuwantów na bazie emulsji olejowych, produktów z bakterii (ich syntetycznych pochodne, jak również liposomy) lub bakterie Gram-ujemne, endotoksyny, cholesterol, kwasy tłuszczowe, aminy alifatyczne, oleje parafinowe i roślinne. Ostatnio monofosforyl lipid A, ISCOM z Quil-A i preparaty adiuwantowe Syntex (SAF) zawierające pochodna treonylu lub dipeptyd muramylowy były rozważane do stosowania u ludzi szczepionki.
Pod względem chemicznym adiuwanty są wysoce niejednorodną grupą związków z tylko jednym mają wspólną cechę: ich zdolność do wzmacniania odpowiedzi immunologicznej – ich adiuwantowość. Są bardzo zmienne pod względem tego, jak wpływają na układ odpornościowy i jak poważne ich działania niepożądane wynikają z wynikającej z tego hiperaktywacji układu odpornościowego.
Sposób działania adiuwantów został opisany przez Chedida (1985) jako: tworzenie a depot antygenu w miejscu inokulacji, z powolnym uwalnianiem; prezentacja nt komórki immunokompetentne względem antygenu; oraz wytwarzanie różnych i różnych limfokin (interleukiny i czynnik martwicy nowotworów).
Wybór któregokolwiek z tych adiuwantów odzwierciedla kompromis między wymaganiami dotyczącymi adiuwantowości i akceptowalnie niskiego poziomu działań niepożądanych.
Odkrycie adiuwantów datuje się na lata 1925 i 1926, kiedy to Ramon (cytowany przez Gupta i in. al., 1993) wykazali, że odpowiedź antytoksyczna na tężec i błonicę była zwiększona przez iniekcji tych szczepionek wraz z innymi związkami, takimi jak agar, tapioka, lecytyna, olej skrobiowy, saponina czy nawet bułka tarta.
Termin adiuwant był używany w odniesieniu do każdego materiału, który może zwiększać humor lub komórkowa odpowiedź immunologiczna. na antygen. W konwencjonalnych szczepionkach stosuje się adiuwanty stosowane w celu wywołania wczesnej, silnej i długotrwałej odpowiedzi immunologicznej. Nowo opracowany oczyszczone podjednostki lub syntetyczne szczepionki z wykorzystaniem biosyntetyków, rekombinantów i innych nowoczesnych technologii są słabymi immunogenami i wymagają adiuwantów w celu wywołania odpowiedzi immunologicznej.
Zastosowanie adiuwantów umożliwia użycie mniejszej ilości antygenu w celu uzyskania pożądanej odporności odpowiedź, a to obniża koszty produkcji szczepionek. Z kilkoma wyjątkami są to adiuwanty obcy dla organizmu i powodować działania niepożądane.
Część 1 dotyczy następujących rodzajów adiuwantów (za Gupta i in., 1993):
Emulsje olejowe Zemulgowane adiuwanty olejowe Freunda (kompletne i niekompletne) Arlacel A Olej mineralny Zemulgowany adiuwant oleju arachidowego (adiuwant 65) Związki mineralne Produkty bakteryjne Bordetella pertussis Corynebacterium granulosum Składnik P40 pochodzący z lipopolisacharyd Mycobacteriwn i jego składniki Toksyna cholery Liposomy Kompleksy immunostymulujące (ISCOM) Inne adiuwanty Skwalen
Emulsje olejowe
W latach sześćdziesiątych zemulgowane preparaty adiuwantowe typu woda w oleju i woda w oleju roślinnym użyte eksperymentalnie okazały się szczególnie obiecujące w zapewnieniu wzniosłej „odporności”. długi czas trwania (Hilleman, 1966). Rozwój adiuwantów Freunda wyszedł z badania gruźlicy. Kilku badaczy zauważyło, że reakcje immunologiczne w zwierzęta na różne antygeny zostały wzmocnione przez wprowadzenie do organizmu zwierzęcia żywych Mycobacterium gruźlica. W obecności Mycobacterium uzyskano reakcję typ opóźniony, przenoszony przez leukocyty. Freund zmierzył wpływ oleju mineralnego w wywoływaniu nadwrażliwości typu późnego na zabite prątki. Doszło do niezwykłego zwiększenie odpowiedzi przeciwciał wiążących dopełniacz, jak również opóźnionej nadwrażliwości reakcja.
Adiuwant Freunda składa się z wodnej emulsji antygenu w wodzie w oleju olej parafinowy (mineralny) o niskim ciężarze właściwym i niskiej lepkości. Drakeol 6VR i Arlacel A (monooleinian mannidu) są powszechnie stosowane jako emulgatory.
Istnieją dwa adiuwanty Freunda: niekompletny i kompletny. _ Niekompletne Adiuwant Freunda składa się z emulsji typu woda w oleju bez dodatku prątków; mg kompletny adiuwant Freunda składa się z tych samych składników, ale z 5 suszonych, zabitych termicznie Mycobacterium tuberculosis lub butyricum.
Mechanizm działania adiuwantów Freunda jest związany z następującymi czynnikami trzy zjawiska:
1. Ustanowienie części antygenu w postaci trwałej przy wstrzyknięciu miejsce, umożliwiające stopniowe i ciągłe uwalnianie antygenu w celu stymulacji przeciwciała;
2. Zapewnienie pojazdu do transportu zemulgowanego antygenu na terenie całego kraju układu limfatycznego do odległych miejsc, takich jak węzły chłonne i śledziona, gdzie powstają nowe ogniska można ustalić tworzenie przeciwciał; oraz,
3. Powstawanie i gromadzenie odpowiednich serii komórek jednojądrzastych do produkcji przeciwciał w miejscach lokalnych i dystalnych.
Patologiczna reakcja na adiuwanty Freunda rozpoczyna się w miejscu wstrzyknięcia z łagodnym rumieniem i obrzękiem, po którym następuje martwica tkanek, intensywny stan zapalny i zwykła progresja do powstania zmiany ziarniniakowej. Powstawanie blizn i ropni może wystąpić. Reakcje obserwowane po podaniu kompletnego adiuwanta są na ogół znacznie bardziej rozległe niż w przypadku niekompletnego adiuwanta. Najwcześniejszy odpowiedź komórkowa jest polimorfojądrowa, następnie przechodzi w jednojądrzastą i później obejmuje plazmocyty. Emulsja adiuwantowa może być szeroko rozpowszechniona w różnych narządach, w zależności od drogi inokulacji, z rozwojem ogniskowych zmian ziarniniakowych w dystalnych miejscach. Różne organizmy Gram-ujemne mogą wykazywać działanie wzmacniające adiuwant, podobny do tego, który wykazują mykobakterie.
Najwcześniejsze zastosowanie adiuwantów w postaci emulsji olejowej zastosowano przy szczepionce przeciw grypie wg Friedwalda (1944) oraz Henle i Henle (1945). Po ich obiecujących wynikach na zwierząt, Salk (1951) eksperymentował z takimi adiuwantami na żołnierzach pod auspicjami Rada Epidemiologiczna Sił Zbrojnych USA. Użył wysoko rafinowanego oleju mineralnego i opracowali oczyszczony emulgator Arlacel A, który był wolny od substancji toksycznych, takich jak kwas oleinowy, który spowodował jałowe ropnie w miejscu wstrzyknięcia, i podał szczepionkę drogą domięśniową.
Następnie Miller i in. (1965) opisali ich brak wzmocnienia przeciwciała i odpowiedź ochronna na szczepionki adenowirusowe typu 3, 4 i 7 w adiuwancie oleju mineralnego w porównaniu ze szczepionką wodną. Niepublikowane badania wykazały potrzebę odpowiedniego minimalna ilość antygenu, aby wywołać odpowiedź przeciwciał na zemulgowane preparaty.
Salk i in. (1953) zastosowali adiuwant Freunda w szczepionce przeciw poliomyelitis, a później następnie przeprowadzono szeroko zakrojone testy zabitej surowej, jak również oczyszczonej szczepionki przeciwko wirusowi polio w zwierząt i ludzi, gdzie reakcje u ludzi uznano za nieistotne.
Grayston i in. (1964) donieśli o bardzo obiecujących wynikach szczepionki przeciwko jaglicy stosując adiuwant olejowy. Jednak szczepionka jaglicy straciła na znaczeniu, ponieważ, jak wykazano przez Dolina i in. (1997) w ciągu 37 lat badań na obszarze subsaharyjskim wsi, z którym ściśle związany był dramatyczny spadek zachorowań poprawa warunków sanitarnych, zaopatrzenia w wodę, edukacji i dostępu do opieki zdrowotnej. Odnośnie do Dolina i in. (1997), spadek zachorowań na jaglicę wystąpił bez jakiejkolwiek specyficznej dla jaglicy interwencja.
Alergeny w adiuwancie Freunda zasługują na szczególną uwagę, bo mogą niebezpieczny. Zagrożenia te obejmują przedawkowanie, tj. natychmiastowe uwolnienie więcej niż tolerowanej ilości odpowiednio zemulgowanej szczepionki u osób wrażliwych lub rozbicia emulsja z uwolnieniem całości lub części pełnej zawartości alergenu w ciągu ok krótki okres czasu. Długotrwałe opóźnione reakcje obejmują rozwój guzków, cysty lub sterylne ropnie wymagające chirurgicznego nacięcia. Jest też prawdopodobne, że niektórzy użyte alergeny, takie jak kurz domowy lub pleśń, mogły działać jak prątki nasilać reakcję zapalną. Takie reakcje zostały zredukowane za pomocą właściwie przebadane i wystandaryzowane odczynniki.
Należy również wziąć pod uwagę, że dokonano pierwszego zastosowania adiuwantów Freunda w czasach, gdy nie istniały nowoczesne koncepcje bezpieczeństwa. Rzeczywiście, oleje mineralne jako adiuwanty nie zostały dopuszczone do stosowania u ludzi w niektórych krajach, w tym w USA.
Związki mineralne
Najczęściej występującymi związkami mineralnymi są fosforan glinu lub wodorotlenek glinu (ałun). powszechnie stosowane jako adiuwanty w szczepionkach dla ludzi. Fosforan wapnia to kolejny adiuwant jest stosowany w wielu szczepionkach. Sole mineralne metali, takie jak azotan ceru, siarczan cynku, zaobserwowano, że koloidalny wodorotlenek żelaza i chlorek wapnia zwiększają antygenowość toksoidów, ale najlepsze rezultaty dał ałun.
Zastosowanie ałunu zastosowali ponad 70 lat temu Glenny i in. (1926), który odkryli, że zawiesina toksoidu błoniczego wytrąconego ałunem miała znacznie wyższy poziom immunogenność niż płynny toksoid. Mimo że wiele raportów tak twierdziło szczepionki adiuwantowane ałunem nie były lepsze niż zwykłe szczepionki (Aprile i Wardlaw, 1966), stosowanie ałunu jako adiuwantu jest obecnie dobrze znane. Najczęściej stosowanym jest tzw roztwór antygenu zmieszany z wstępnie przygotowanym wodorotlenkiem glinu lub fosforanem glinu pod kontrolowane warunki. Takie szczepionki są obecnie nazywane adsorbowanymi glinem lub adiuwantami glinu. Są one jednak trudne do wytworzenia w sposób fizykochemicznie powtarzalny, co skutkuje odmianą między seriami tej samej szczepionki. Również stopień absorpcja antygenu przez żele fosforanu glinu i wodorotlenku glinu jest różna. Do zminimalizować zmienność i uniknąć nieodtwarzalności, specyficznego przygotowania wodorotlenek glinu (Alhydrogel) został wybrany jako wzorzec w 1988 (Gupta i in., 1993).
Adiuwanty aluminiowe pozwalają na powolne uwalnianie antygenu, wydłużając czas jego działania interakcji między antygenem a komórkami prezentującymi antygen i limfocytami. Jednak w niektórych badania, moc adiuwantowych szczepionek przeciwko krztuścowi była większa niż zwykłej szczepionek przeciwko krztuścowi, podczas gdy w innych nie odnotowano żadnego efektu. Miana aglutyniny w surowicy, po szczepieniu adiuwantowymi szczepionkami przeciw krztuścowi były wyższe niż na równinie szczepionek, bez różnicy w ochronie przed chorobą (Butler i in., 1962). Pomimo tych sprzecznych wyników, związki glinu są powszechnie stosowane jako adiuwanty do szczepionki DPT (błonicy-krztuścowi-tężcowi). Reakcje nadwrażliwości po ich podaniu, które można przypisać kilku czynników, z których jednym jest wytwarzanie IgE wraz z przeciwciałami IgG.
Sugerowano, że spolimeryzowane toksoidy, takie jak tzw Zamiast tego należy stosować oczyszczone toksyny tężca i błonicy pozbawione aldehydu glutarowego związków glinu. Stosuje się je w połączeniu z krztuścem inaktywowanym aldehydem glutarowym szczepionka.
Do jednoczesnego szczepienia przeciw błonicy zastosowano adiuwant w postaci fosforanu wapnia, szczepionki przeciwko krztuścowi, tężcowi, polio, BCG, żółtej gorączce, odrze i wirusowemu zapaleniu wątroby typu B oraz z alergen (Coursaget i in., 1986). Zaleta tego adiuwanta była postrzegana jako taka jest normalnym składnikiem organizmu i jest lepiej tolerowany i wchłaniany niż inne adiuwanty. Bardzo skutecznie zatrzymuje antygeny i umożliwia powolne uwalnianie antygenu. Dodatkowo wywołuje duże ilości przeciwciał typu IgG i znacznie mniej przeciwciał typu IgE (reaginowe) przeciwciała.
Produkty bakteryjne
Drobnoustroje w zakażeniach bakteryjnych i podawanie szczepionek zawierających całe zabite bakterie i niektóre produkty przemiany materii i składniki różnych Wiadomo, że mikroorganizmy wywołują odpowiedź przeciwciał i działają jako immunostymulanty. Dodatek takich mikroorganizmów i substancji do szczepionek wzmacnia odporność odpowiedzi na inne antygeny w takich szczepionkach.
Najczęściej stosowanymi mikroorganizmami, w całości lub w częściach, są Bordetella krztuśca składniki , składnik P40 pochodzący z Corenybacterium , toksyna cholery i mykobakterie.
•B. elementy krztuśca
Zabita Bordetella pertussis ma silne działanie adiuwantowe na błonicę i anatoksyny tężcowej w szczepionkach DPT. Istnieje jednak wiele przyjętych i dobrze opisują reakcje na nią, takie jak konwulsje, skurcze niemowlęce, padaczka, nagłe zespół śmierci niemowląt (SIDS), zespół Reye'a, zespół Guillaina-Barre'a, poprzeczne zapalenie rdzenia kręgowego i ataksja mózgowa. Nie trzeba dodawać, że związek przyczynowy z tym jest często (choć nie zawsze) gwałtownie kwestionowane i ogólnie uważane za „przypadkowe”.
Paradoksalnie, w jednym przypadku syndromu dziecka potrząsanego, w którym dziecko rozwinęło się podtwardówkowo i krwotoki siatkówkowe spowodowane chorobą krztuśca, o którą lekarze zarzucili ojcu powodując te urazy i usilnie zaprzeczał, że krztusiec może i występuje spowodować takie krwotoki – zapominając, że to jest właśnie powód, dla którego szczepionka przeciw krztuścowi został opracowany przede wszystkim przeciwko takiej potencjalnie wyniszczającej chorobie. Taki niszczycielskie skutki są powodowane przez toksynę krztuścową, czynnik sprawczy choroby (krztusiec jest chorobą wywoływaną przez toksyny), stosowany jako składnik aktywny we wszystkich szczepionki przeciw krztuścowi, zarówno pełnokomórkowe, jak i bezkomórkowe (Pittman, 1984).
Gupta i in. (1993) doszli do wniosku, że PT jest zbyt toksyczny, aby podawać go ludziom, ale chemicznie detoksykowana lub genetycznie inaktywowana PT może nie wykazywać efektów adiuwantowych porównywalny z rodzimym PT.
• P40 pochodzące z Corynebacterium
P40 to frakcja cząstek stałych wyizolowana z Corynebacterium granulosum, złożona peptydoglikan ściany komórkowej wiąże się z glikoproteiną. U zwierząt wyświetla a szereg działań, takich jak stymulacja układu siateczkowo-śródbłonkowego, wzmocnienie fagocytozy i aktywacji makrofagów.
P40 znosi immunosupresję polekową i zwiększa niespecyficzną oporność na infekcje bakteryjne, wirusowe, grzybicze i pasożytnicze. Indukuje powstawanie IL-2, czynnik martwicy nowotworu oraz interferon alfa i gamma (Bizzini i in., 1992). W klinice W badaniach twierdzono, że P40 jest skuteczny w leczeniu nawracających infekcji dróg oddechowych i moczowo-płciowych. Mówi się, że alergeny sprzężone z P40 są odgrywa zasadniczą rolę w odczulaniu pacjentów z alergią bez żadnych skutków ubocznych.
•Lipopolisacharyd (LPS)
LPS jest adiuwantem zarówno dla odporności humoralnej, jak i komórkowej. Wzmacnia odporność odpowiedzi na antygeny białkowe i polisacharydowe. Jest zbyt toksyczny, a nawet pirogenny w niewielkich dawkach, do stosowania jako adiuwant u ludzi.
•Mycobacterium i jego składniki
Co ciekawe, Mycobacterium i jego składniki, w pierwotnej postaci, były zbyt toksyczne, aby można je było stosować jako adiuwanty u ludzi. Jednak wysiłki w celu ich detoksykacji doprowadziły do powstania N-acetylo-muramylo-L-alanylo-D-izoglutaminy, czyli muramylu dipeptyd (MDP). Podawany bez antygenu zwiększał niespecyficzną oporność przeciwko infekcje bakteriami, grzybami, pasożytami, wirusami, a nawet przed niektórymi nowotworami (McLaughlin i in., 1980). Jednak MDP są silnymi pirogenami (może dlatego mogą być skuteczne przeciwko niektórym nowotworom – mój komentarz), a ich działanie nie całkowicie zrozumiałe; dlatego nie są one dopuszczalne do stosowania u ludzi.
• Toksyna cholery
Główną wadą toksyny cholery jako adiuwanta śluzówkowego jest jej wewnętrzna toksyczność.
Liposomy
Liposomy to cząsteczki zbudowane z koncentrycznych błon lipidowych zawierających fosfolipidy i inne lipidy w konfiguracji dwuwarstwowej oddzielone przedziałami wodnymi. Oni mają były stosowane pozajelitowo u ludzi jako nośniki substancji biologicznie czynnych (Gregoriadis, 1976) i uważane za bezpieczne.
Kompleksy immunostymulujące (ISCOM)
ISCOM (DeVries i in., 1988; Morein i in., 199&, Lovgren: al., 1991) reprezentują interesujące podejście do stymulacji humoralnej i komórkowej odpowiedzi immunologicznej w kierunku antygenów amfipatycznych. Jest to stosunkowo stabilny, ale nie związany kowalencyjnie kompleks adiuwantu saponinowego Quil-A, cholesterolu i antygenu amfipatycznego w stosunku molowym około 1:1:1. Widmo wirusowych antygenów kapsydowych i niewirusowych amfipatycznych obejmuje antygeny mające znaczenie dla szczepienia ludzi, włączone do ISCOM grypy, odry, wścieklizny, gp340 z wirusa EB, gp120 z HIV, Plasmodium falciparum i Trypanosoma cruzi.
Wykazano, że ISCOM indukują cytotoksyczne limfocyty T (CTL). Po ustnym w węzłach chłonnych krezki i śledzionie, i można indukować specyficzną odpowiedź IgA.
ISCOM były stosowane tylko w szczepionkach weterynaryjnych, częściowo ze względu na ich właściwości hemolityczne aktywność i niektóre lokalne reakcje, wszystkie odzwierciedlające aktywność detergentową Quil-A cząsteczka.
Inne adiuwanty: Skwalen
Skwalen jest polimerem organicznym z pewnymi antygenowymi epitopami, z którymi może być wspólny inne polimery organiczne działające jako immunostymulatory. Został użyty w eksperymencie szczepionek od 1987 r. (Asa i wsp., 2000) i był używany w eksperymentach szczepionek podawanych wielu uczestników wojny w Zatoce Perskiej. Wśród nich byli ci, którzy nie zostali wysłani ale otrzymali te same szczepionki, co ci, którzy zostali wysłani.
Wykazano aktywność adiuwantową surfaktantów z niejonowych kopolimerów blokowych podawany z 2% emulsją skwalenu w wodzie. Jednak ten adiuwant przyczynił się do kaskadę reakcji zwaną „syndromem wojny w Zatoce Perskiej”, udokumentowaną u żołnierzy zaangażowany w wojnę w Zatoce Perskiej. Objawy, które rozwinęli, obejmowały zapalenie stawów, fibromialgię, powiększenie węzłów chłonnych, wysypki, wysypki światłoczułe, wysypki policzkowe, chroniczne zmęczenie, chroniczne bóle głowy, nadmierne owłosienie ciała, niegojące się zmiany skórne, aftowe owrzodzenia, zawroty głowy, osłabienie, utrata pamięci, drgawki, zmiany nastroju, problemy neuropsychiatryczne, działanie przeciwtarczycowe skutki uboczne, niedokrwistość, podwyższona ESR (szybkość sedymentacji erytrocytów), toczeń układowy rumieniowaty, stwardnienie rozsiane, ALS (stwardnienie zanikowe boczne), choroba Raynauda zjawisko, zespół Sjorgrena, przewlekła biegunka, nocne poty i niskiego stopnia gorączki.
Ta długa lista reakcji pokazuje, jak wiele szkód wyrządzają szczepionki, szczególnie, gdy jest wzmacniany przez silne „wzmacniacze odporności”, takie jak skwalen i inne adiuwanty. Co ciekawe, osoby zajmujące się szczepieniami z reguły uważają takie problemy za tajemnicze i/lub zbieżne ze szczepionkami. Od czasu podania wielu szczepionek do uczestników (i potencjalnych uczestników) wojny w Zatoce jest dobrze udokumentowana (w w rzeczywistości weterani twierdzą, że otrzymali znacznie więcej, niż zostało to zapisane), ta lista obserwowane reakcje dodatkowo obciążają szczepionki jako powodujące takie problemy.
ZASADY IMMUNOLOGII: ODPOWIEDŹ PRZECIWCIAŁ Aby wyjaśnić działanie adiuwantów, powinniśmy przyjrzeć się immunologii. Teoria szczepionki skuteczność opiera się na zdolności szczepionek do wywoływania tworzenia przeciwciał. To jest o różnej skuteczności, w zależności od charakteru antygenu (antygenów) i ilości antygenu podawana substancja.
Jednak mechanizmy różnorodności reakcji immunologicznych są złożone i do tego dnia nie są do końca znane i rozumiane. Teorii jest wiele, preferowana będąca odpowiedzią przeciwciał jako oznaką immunizacji (nabycia odporności).
Powszechnie uważa się, że swoista odporność na określoną chorobę jest wynikiem dwa rodzaje aktywności: przeciwciało humoralne i wrażliwość komórkowa.
Zdolność do tworzenia przeciwciał rozwija się częściowo w życiu płodowym , a częściowo po urodzeniu w okresie noworodkowym. W obu przypadkach kompetencje immunologiczne — zdolność do reagują immunologicznie na bodziec antygenowy - wydaje się pochodzić z grasicy działalność.
Grasica początkowo składa się głównie z prymitywnych elementów komórkowych, które stają się peryferyjnie do węzłów chłonnych i śledziony. Z tych komórek powstają komórki limfatyczne, skutkujące rozwojem kompetencji immunologicznych. Grasica może również wywierać druga czynność polegająca na wytwarzaniu substancji hormony-liliowca, która jest niezbędna do dojrzewanie kompetencji immunologicznych w komórkach limfatycznych. Takie dojrzewanie też ma miejsce przez kontakt z komórkami grasicy w grasicy.
Stymulacja organizmu antygenem powoduje namnażanie się komórek serii limfoidalnej towarzyszy tworzenie immunocytów, a to prowadzi do produkcja przeciwciał. Niektóre limfocyty i prawdopodobnie komórki retikulum mogą ulec transformacji w immunoblasty, które rozwijają się w immunologicznie aktywne („uczulone”) limfocyty i plazmocyty (komórki plazmatyczne). Powstawanie przeciwciał jest związane z osoczem komórki, podczas gdy komórkowe reakcje odpornościowe są głównie limfocytarne.
None of the theories for antibody formation comprehends all the biological and chemical data now available. However, several principal theories have been considered at length.
The so-called instructive theory holds that the antigen is brought to the locus of antibody synthesis and there imposes in some way the synthesis of the specific antibody with reactive sites which are complementary to the antigen.
Teoria selekcji klonalnej, rozwinięta przez Burnetta (1960), zakłada, że informacja niezbędna do syntezy przeciwciała jest częścią genetyki. Podczas organizm rozwija szeroką gamę klonów komórek niezbędnych do pokrycia wszystkich antygenów determinantów przez losową mutację we wczesnym okresie życia embrionalnego, te klony, które są zdolne do reagowania z antygenami organizmu („ja”) ulegają zniszczeniu, odchodząc tylko te komórki, które nie są zorientowane na siebie („nie-ja”). Po stymulacji przez obcy antygen, klony komórek odpowiadające konkretnemu obcemu antygenowi antygen są stymulowane do proliferacji i produkcji przeciwciała.
Inni badacze wykazali, że powstają co najmniej cztery różne antygeny przez potomków pojedynczej sklonowanej komórki. Dzięki temu mechanizmowi informacja o przeciwciałach Synteza jest zawarta w materiale genetycznym każdej komórki (DNA), ale normalnie tak jest stłumiony. Antygen przyjmuje wówczas rolę derepresora i inicjuje (prowokuje) synteza RNA dla określonego przekaźnika, w wyniku czego powstaje odpowiednie przeciwciało produkcja. Antygen instruowałby genetycznie predysponowaną zdolność multipotencjalnych komórek co do tego, które przeciwciało produkować, a także może nakazać komórkom namnażają się, tworząc klony odpowiednio pouczonych komórek.
Istnieją dwa możliwe mechanizmy eliminacji przeciwciał przeciwko sobie: immunologiczny brak reakcji i porażenie immunologiczne. Istnieje kilka stanów brak odpowiedzi immunologicznej; jeden ilustruje ekspozycja płodu lub noworodka do antygenu przed rozwinięciem się jego zdolności do rozpoznawania antygenu jako obcego (niewydolność immunologiczna). Paraliż immunologiczny wynika z wstrzyknięcia bardzo dużej ilości antygenu osobom immunologicznie kompetentnym. Niespecyficzne supresja immunologiczna przez kortyzon, ACTH, iperyty azotowe i napromieniowanie dobrze znane.
Wrażliwość komórkowa, znana również jako nadwrażliwość opóźniona lub nadwrażliwość komórkowa, zależy od rozwoju immunologicznie reaktywnych lub „wrażliwych” limfocyty i prawdopodobnie inne komórki, które reagują z odpowiednim antygenem, dając typowa reakcja typu opóźnionego po okresie kilku godzin, dni lub nawet tygodni.
Nadwrażliwość komórkowa zależy od pierwotnej stymulacji antygenowej i utajonej okres i jest konkretny w swojej odpowiedzi. Nadwrażliwość typu późnego to tzw charakterystyczne dla odpowiedzi organizmu na różne czynniki zakaźne, takie jak wirusy, bakterie, grzyby, krętki i pasożyty. Jest to również charakterystyczne dla organizmu reakcja na różne chemikalia, takie jak rtęć, endotoksyny, antybiotyki, różne leki i wiele innych substancji obcych dla organizmu.
Wywołanie reakcji nadwrażliwości wymaga obecności w tkankach cały organizm lub niektóre jego pochodne, oprócz określonego antygenu, np jako lipid oprócz białka prątków gruźlicy. Uczulenie na niezakaźne substancja musi być przenoszona przez skórę lub błony śluzowe, które prawdopodobnie zapewniają dalsze niezbędne kofaktory.
...
Markowski