Lauren_Groff_-_Arkadia.pdf

(2265 KB) Pobierz

Dla Becketta

KOBIETY W RZECE. ŚPIEWAJĄ.

To jest pierwsze wspomnienie Lutka, chociaż wtedy

jeszcze się nie urodził. Jednak drogę wijącą się pośród gór

widzi wyraźnie, parking z żółtymi kwiatami, które zamykały

się pod dotknięciem dzieci. Zmierzchało, gdy za zakrętem

Karawana ujrzała zieleniejącą rzekę i zatrzymała się na

noc. Był błękitny, wiosenny wieczór, do tego chłodny.

Nad brzegiem niczym bizony kręciły się pod wiatr

ciężarówki, autobusy i vany, z piętrowym autobusem

Różowym Grajkiem w samym środku. Rączka, ich

przywódca, oddawał hołd słońcu umierającego dnia na

dachu Grajka. Naga dzieciarnia pokryta gęsią skórką

śmigała na obrzeżach obozu. Mężczyźni rozniecali ogniska,

stroili gitary, gotowali na kolację warzywny gulasz i smażyli

placki. Kobiety robiły pranie w lodowatej wodzie, tłukąc

mokrymi ubraniami i płótnem o kamienie. W gasnącym

świetle cienie ciągnęły się od ich kolan, a nurt rzeki

pstrzyły mydliny.

Hanna, matka Lutka, wyprostowała się, by oderwać od

powierzchni wody membranę prześcieradła. Cała była

krągła: policzki, nogi i ręce, włosy w złotej pętli warkoczy.

Dżinsowe ogrodniczki opinały brzuch, w którym siedział

Lutek, powstając komórka po komórce. Na brzegu Abe,

jego ojciec, z cieniem uśmiechu na ustach zatrzymał się

i przyglądał Hannie, która z przekrzywioną głową

przysłuchiwała się śpiewającym kobietom.

Później kolacyjne zapachy przykrył dym, a ogień

odganiał zimno. Rozbrzmiewały pieśni:

Froggy Went A-