WiFi na niebie - Przegląd
Wi-Fi in the Sky – Overview
"Tylko mały deszcz pada dookoła
Trawa unosi głowę do niebiańskiego dźwięku
Tylko mały deszcz, tylko mały deszcz
Co zrobili z deszczem?"
– Malvina Reynolds
23.09.1998, 66 satelitów, wystrzelonych na niską orbitę przez Iridium Corp., rozpoczęło nadawanie do pierwszych telefonów satelitarnych. Te telefony działałyby równie dobrze na środku oceanu i na Antarktydzie, jak w centrum Los Angeles – niezwykłe osiągnięcie.
Ale wywiady telefoniczne ujawniły, że dokładnie tego dnia, elektrycznie wrażliwe osoby na całym świecie doświadczyły kłujący ból w klatce piersiowej, odczucia przypominające kłucie nożem w głowie, krwawienia z nosa, ataki astmy i inne objawy ciężkiej choroby elektrycznej. Wielu uważało iż tego nie przeżyje. Dane statystyczne opublikowane dla CDC pokazują, że krajowy wskaźnik zgonów wzrósł 4-5% w następnych 2 tygodniach. Tysiące gołębi pocztowych zgubiły drogę w czasie tych 2 tygodni w całych Stanach.
Wiele firm konkuruje teraz o świadczenie nie tylko usług dla telefonów komórkowych, ale Wi-Fi i równoważnego 5G do każdego cala kwadratowego ziemi z satelitów w kosmosie na niskiej orbicie Ziemi. Planują nie 66 satelitów, a dziesiątki, a nawet setki tysięcy satelitów. Nie ma wiele czasu, aby zapobiec globalnej katastrofie ekologicznej.
Firmy z największymi programami obejmują:
Nazwa firmy Liczba satelitów
Amazon 7,774
Astra Space 13,620
Boeing 5,936
Galaxy Space (Chiny) 1,000
Guowang (Chiny): 12,992
Hanwha Systems (Korea Płd) 2,000
Hughes Network 1,440
Kepler (Kanada) 712
Lynk (Hong Kong) 5,000
OneWeb (UK) 7,088
Roscosmos (Rosja) 904
Rwanda Space Agency 327,320
SatRevolution (Polska) 1,500
SN Space Systems (UK) 1,190
SpaceX 42,000
Telesat (Kanada) 1,671
Honeywell już podpisała memorandum porozumienia stania się pierwszym dużym klientem OneWeb’s – planuje dostarczyć szybkie Wi-Fi w samolotach biznesowych, komercyjnych i wojskowych na całym świecie.
SpaceX chciałaby dostarczyć ekwiwalent 5G do każdej osoby na planecie.
Oprócz podgrzewania Ziemi (w kuchence mikrofalowej), plany te mogą potencjalnie zniszczyć warstwę ozonową Ziemi i przyczynić się do globalnego ocieplenia.
The New York Times (14.05.1991, s. 4) zacytował słowa Aleksandra Dunayeva z Russian Space Agency: "Około 300 startów promu kosmicznego każdego roku byłoby katastrofą, i warstwa ozonowa zostałaby całkowicie zniszczona".
Wtedy świat wystrzeliwał średnio tylko 12 rakiet rocznie. Zachowując flotę 42.000 satelitów, jak proponuje zrobić SpaceX, każdy z oczekiwanym okresem życia wynoszącym 5 lat, prawdopodobnie będzie wiązało się z wystarczającą liczbą rocznych startów rakiet, by spowodować katastrofę środowiskową.
SpaceX Elona Muska dodane do innych ogromnych systemów satelitarnych, wymagałyby wystrzeliwania prawie codziennie rakiet spalających naftę na zawsze w przyszłości.
Błędne jest przekonanie, że paliwa płynne, takie jak nafta, są przyjazne dla środowiska i nie niszczą ozonu. To przeanalizowali w 2009 naukowcy w Aerospace Corp. w pracy "Ograniczenia na rynku startów kosmicznych związane z niszczeniem ozonu stratosferycznego / Limits on the Space Launch Market Related to Stratospheric Ozone Depletion". Odkryli, że choć paliwa płynne nie zawierają chloru, to nadal produkują znaczne ilości tlenków azotu i wodoru, a także pary wodnej i sadzy, które niszczą ozon. "Założenie, że silniki rakietowe na paliwo ciekłe są zielone, jeśli chodzi o ozon, nie jest słuszne" - napisali. Nawet jeśli paliwa płynne optymistycznie zniszczyłyby tylko 2% ozonu więcej niż paliwa stałe, 50-krotny wzrost tempa startów rakiet, który ma nastąpić, o ile świat się nie obudzi, zniszczyłby tyle samo ozonu. I autorzy twierdzą, że ich liczba 2% jest niewiele lepsza niż domysł z powodu "prawie całkowitego braku danych i modeli".
Martin Ross z Aerospace Corp. był też głównym autorem pracy opublikowanej w 2010 pt. "Potencjalny wpływ czarnego węgla emitowanego przez rakiety na klimat / Potential climate impact of black carbon emitted by rockets". Autorzy opracowali model komputerowy, aby przewidzieć, co wydarzyłoby się w różnych częściach planety, gdyby liczba startów ze spalaniem nafty (wtedy 25 rocznie) wzrosła o współczynnik 10. Ich model przewiduje nawet 4% utratę ozonu w tropikach i subtropikach, nawet wzrost temperatury o 3o C w okresie letnim nad biegunem południowym, ogólny wzrost temperatury na Antarktydzie o ponad 1o C, oraz zmniejszenie lodu morskiego Antarktyki o min. 5%.
W 2011 opublikowano artykuł Aerospace "Emisja sadzy rakietowej i zmiana klimatu / Rocket Soot Emissions and Climate Change", w którym Ross stwierdza: "Badanie Aerospace pokazuje, że radiacyjne wymuszanie sadzy z danego scenariusza rakiety węglowodorowej jest aż 100.000 x większe niż dwutlenku węgla z rakiet". Oczywiście emisje sadzy lub czarnego węgla byłyby ważnym czynnikiem przyspieszającym zmiany klimatu, gdyby planowane starty posuwały się naprzód.
Rakietowy wydech półprzewodnikowy nie jest lepszy. Zawiera niszczący warstwę ozonową chlor, parę wodną (gaz cieplarniany) i cząsteczki tlenku glinu, które zasiewają chmury stratosferyczne. Całkowite niszczenie ozonu obserwuje się w smugach spalin z rakiet w stanie stałym.
Odkrycie / The finding, w 2018, że ozon stratosferyczny wciąż spada, mimo że Protokół Montrealski zaskoczył wszystkich. Nieograniczone rozprzestrzenianie się coraz potężniejszych startów rakiet może być jednym z czynników, ale nikt nie zwraca na to uwagi.
https://www.cellphonetaskforce.org/assault-on-nature/wi-fi-in-the-sky/
OlaGordon