1. WYMIEŃ POZIOM DZIAŁAŃ WOJENNYCH I NAPISZ JAKIE DZIAŁANIA ONE OBEJMUJĄ W sztuce wojennej wyróżnia się trzy poziomy działań: strategiczny, operacyjny i taktyczny. Nie są one powiązane ze szczeblami dowodzenia. Podstawa klasyfikacji i definiowania poziomu działań jest ich skutek lub udział w osiągnięciu celów strategicznych, operacyjnych i taktycznych. Powyższy podział stosowany jest we wszystkich stanach funkcjonowania państwa. - POZIOM STRATEGICZNY obejmuje działania zmierzające do osiągnięcia celów politycznych, zgodnie z możliwościami państwa, z użyciem wszystkich rodzajów sił zbrojnych. - POZIOM OPERACYJNY obejmuje skoordynowane działania rodzajów sił zbrojnych i rodzajów wojsk zmierzające do osiągnięcia celu strategicznego. - POZIOM TAKTYCZNY obejmuje wszelkie działania związków taktycznych, oddziałów i pododdziałów w celu efektywnego wykorzystania ich możliwości bojowych. Odpowiednio od tego w teorii i praktyce użycia sił zbrojnych (wojsk) wyróżnia się działania strategiczne, operacyjne i taktyczne. W każdym z nich wyróżnia się działania logistyczne. W skali strategicznej, zgodnie z doktryną sojuszu, każde działania wojsk będą miały na celu obronę interesów państw sojuszu. Cele te osiągane będą poprzez działania operacyjne lub taktyczne, które mogą mieć charakter obrony lub zaczepny. Działania strategiczne polegają na określaniu i osiąganiu ogólnych i długofalowych celów (strategicznych) państw lub koalicji. Zwykle są one odzwierciedleniem w koncepcji strategicznej, która określa cele, zadania oraz sposoby wykorzystania środków politycznych, ekonomicznych, wojskowych i innych. Działania strategiczne dotyczą określania i osiągania strategiczny celów wojskowych (militarnych). Działania operacyjne to działania zgrupowań różnych rodzajów sił zbrojnych i rodzajów wojsk podejmowane dla osiągnięcia celu strategicznego podczas pokoju, kryzysu i wojny. Do działań operacyjnych zalicza się operacje realizowane w trakcie wojny i wojskowe operacje pokojowe i przegrupowanie operacyjne. Działania operacyjne stanowią ogniwo pośrednie między działaniami strategicznymi a taktycznymi. Ich celem jest stworzenie dowódcom taktycznym niezbędnych warunków do wykonania zadań. Celem dowodzenia operacyjnego jest czasowa i przestrzenna koordynacja działań związków taktycznych i oddziałów różnych rodzajów sił zbrojnych. W związku z tym zadaniem dowodzenia operacyjnego jest przekształcenie zamiarów strategicznych w cele i zadania taktyczne, czyli wypracowanie koncepcji operacji i zadań dla wojsk. Istota działania operacyjnego polega na skierowaniu własnego wysiłku na najbardziej wrażliwe miejsca przeciwnika.
Działania taktyczne to wszelkie działania pododdziałów, oddziałów i związków taktycznych wojsk operacyjnych i obrony terytorialnej. Stosując kryterium znaczenia i charakteru , działania taktyczne dzielą się na rozstrzygające (walki) pomocnicze (przemieszczenia i rozmieszczenia) oraz pokojowe (misje pokojowe). 2. PRZEDSTAW KLASYFIKACJE DZIAŁAŃ TAKTYCZNYCH STOSUJĄC KRYTERIUM ZNACZENIA I CHARAKTERU. Stosując kryterium znaczenia i charakteru, działania taktyczne dzielą się na: - Rozstrzygające (walki) - Pomocnicze (przemieszczanie i rozmieszczanie) - Pokojowe (misje pokojowe) Do podstawowych rodzajów walki (rozstrzygające) zalicza się: obronę, natarcie i działania opóźniające. Pozostałymi rodzajami walki są :działania desantowo szturmowe, działania specjalne, wycofanie, działania nieregularne i inne. Przemieszczanie wojsk obejmuje: marsze, przewozy. Rozmieszczanie wojsk może odbywać się w rejonach ześrodkowania (wyjściowym, odpoczynku, czasowego pobytu) oraz w garnizonach. Działania pokojowe mają na celu utrzymanie pokoju. Mogą one także polegać na rozgradzaniu stron, czy też prowadzeniu działań demonstracyjnych oraz innymi sposobami wymuszać utrzymywanie pokoju. 3. CO TO JEST Walka (bój) – to każde starcie z przeciwnikiem w skali taktycznej. Istotą walki jest zorganizowane w czasie i przestrzeni bezpośrednie oddziaływanie na przeciwnika: fizyczne psychologiczne, radiotechniczne lub informacyjne. Podstawowymi rodzajami walki jest obrona i natarcie. 4. WYMIEŃ FORMY MANEWRU TAKTYCZNEGO. Manewr taktyczny to użycie wojsk w walce poprzez ruch w kombinacji z ogniem lub możliwościami ogniowymi w celu osiągnięcia przewagi nad przeciwnikiem. Formami manewru są: uderzenie czołowe, pokonanie, oskrzydlenie, obejście, przenikanie, manewr mylący, demonstracja i odejście. - Uderzenie czołowe jest to działanie skierowane przeciwko wojskom na przedniej linii obrony przeciwnika. Może ono być stosowane do rozbicia jego obrony w czołowych punktach oporu lub ich oskrzydlenia. Często poprzedza go pokonanie lub oskrzydlenie. - Pokonanie polega na szybkim i zdecydowanym ruchu wojsk w celu rozcięcia zgrupowań przeciwnika i wyjścia na jego tyły. - Oskrzydlenie jest to manewr zaczepny, w którym główne siły atakujące obchodzą elementy ugrupowania obronnego przeciwnika w celu zdobycia obiektów na jego tyłach. Oskrzydlenie może być jedno – lub dwustronne oraz pionowe – ponad pozycjami obronnymi przeciwnika. Rezultatem tego manewru jest rozbicie albo zdobycie ważnych obiektów na tyłach przeciwnika. Niekiedy zastosowanie oskrzydlenia może wprowadzić w błąd przeciwnika, co do umiejscowienia własnych punktów ciężkości. - Obejście jest to manewr zaczepny, w którym nacierające wojska obchodzą przeciwnika na lądzie lub w wymiarze powietrznym (ponad jego pozycjami obronnymi), unikając kontaktu ogniowego. Celem tego manewru jest zdobycie obiektów na tyłach przeciwnika, zmuszając go do ich opuszczenia. - Przenikanie jest formą manewru, w którym wojska wchodzą małymi zgrupowaniami w ugrupowanie obronne przeciwnika. Może być stosowane do opanowania słabo broniących obiektów w celu zdobycia kluczowego terenu lub zakłócenia działań w obszarze tyłowym przeciwnika. Przenikanie stosuje się zwykle w połączeniu z innymi formami manewru. - Manewr mylący ma na celu zakłócenie zorganizowanego działania sił przeciwnika w obronie. Musi być on wystarczająco wiarygodny, by wywołać pożądaną reakcję. Jest on najbardziej skuteczny, gdy pokrywa się ocenami przeciwnika. - Demonstracja jest manewrem odciągającym uwagę przeciwnika bez podejmowania walki. Siły prowadzące działania demonstracyjne stosują ogień, przemieszczanie dymne, środki walki elektronicznej, i urządzenia łączności wykorzystywane do pozorowania walki. - Obejście jest to opuszczenie zajmowanych rejonów, pozycji (linii). Manewr ten wykonywany jest w celu wprowadzenia wojsk spod uderzeń przeważających sił przeciwnika, zajęcia bardziej dogodnego położenia do przyszłych aktywnych działań, zyskania czasu do stworzenia punktu ciężkości na innym obszarze. 5. NA JAKIE JEDNOSTEK DZIELIMY WOJSKA OPERACYJNE STOSUJĄC KRYTERIUM PRZEZNACZENIA I WYKONANIA ZADAŃ Przy zastosowaniu kryterium przeznaczenia i wykonywanych zadań, wojska operacyjne dzielimy na następujące grupy jednostek: - Jednostki walczące - zmechanizowane, - zmotoryzowane, - piechoty górskiej, - destanowo szturmowe, - kawalerii powietrznej, - jednostki wspierające, - rakietowe i artylerii, - obrony przeciwlotniczej, - inżynieryjne, - lotnictwa wojsk lądowych, - obrony przeciwchemicznej, - jednostki wsparcia dowodzenia, - dowodzenia, - łączności, - rozpoznania, - walki elektronicznej, - jednostki logistyczne, - zaopatrzenia, - techniczne, - medyczne, - transportowe. 6. PRZEDSTAW OGÓLNE PRZEZNACZENIE WOJSK OBRONY TERYTORIALNEJ Wojska obrony terytorialnej (OT) to część wojsk lądowych przeznaczonych do prowadzenia działań taktycznych w stałych rejonach odpowiedzialności. Stanowią je jednostki ogólno wojskowe i rodzaje wojsk, formowane i wykorzystywane do samodzielnego prowadzenia walki, wsparcia wojsk operacyjnych oraz udzielania pomocy w ramach działań humanistycznych. Mogą brać udział w akcjach humanitarnych zarówno w swoich rejonach odpowiedzialności, jak i poza nimi. Jako lokalne wojska terytorialne – dowodzone przez terytorialne organy dowodzenia szczebla lokalnego – mogą także doraźnie wykonywać zadania w rejonach interwencji. Wojska obrony terytorialnej przeznaczone są – obok wojsk operacyjnych – do realizacji zadań obrony militarnej rejonów i obiektów na całym terytorium państwa. Mogą one wspierać wojska operacyjne, które podejmują walkę w ich rejonach odpowiedzialności, a władze lokalne w obronie niemilitarnej doraźnie również poza nimi. Już w czasie pokoju przygotowują sobie stałe rejony odpowiedzialności do działań na wypadek kryzysu, wojny i okupacji. Są także masowym, wysoce rezerwowym w czasie pokoju, komponentem sił zbrojnych państwa, które tworzy na szczeblu lokalnym wojskową organizację społeczeństwa do realizacji zadań obrony narodowej. 7. CO JEST CELEM DZIAŁAŃ OBRONNYCH Obrona jest działaniem podstawowym, zamierzonym lub wymuszonym, rodzajem walki prowadzonej w celu udaremnienia lub odparcia uderzeń wojsk przeciwnika, zadania mu maksymalnych strat, utrzymania zajmowanego pasa (rejonu) oraz stworzenia warunków do działań zaczepnych. Celem działań obronnych jest uniemożliwienie przeciwnikowi opanowania terenu, rozbicie zgrupowań uderzeniowych i załamania jego natarcia oraz przejęcia inicjatywy. Do celów szczególnych zaliczamy: - utrzymanie określonego terenu, - rozbicie przeciwnika który włamał się w ugrupowanie obronne, - zyskanie na czasie, - zrównoważenie potencjałów walczących stron poprzez okresową utratę terenu, - umożliwienie kolejnym siłom ześrodkowania się i wykonania zwrotu zaczepnego, - zmuszenie przeciwnika do przyjęcia walki w niedogodnym dla niego terenie. 8. CO JEST CELEM NATARCIA Natarcie jest działaniem rozstrzygającym, podstawowym rodzajem walki prowadzonej głównie w formie zwrotów zaczepnych z zamiarem rozbicia wojsk przeciwnika i opanowania zajmowanego przez niego terenu. Celem natarcia jest pokonanie przeciwnika. Cel ten osiąga się przez: rażenie przeciwnika, wykonanie zdecydowanego uderzenia, rozbicie jego wojsk i zajęcie ważnych obiektów i rejonów kluczowych. Należy także dążyć do uzyskania zaskoczenia, zerwania spoistości jego obrony i rozcinania oraz izolowania jego sił. Celami szczegółowymi w natarciu są: - uzyskanie informacji, - uchwycenie terenu, - pozbawienie przeciwnika sił i środków, - wprowadzenie w błąd lub odwrócenie uwagi przeciwnika od własnego punktu ciężkości, - związanie przeciwnika walką, aby zapobiec przegrupowaniu lub zmianie pozycji jego wojsk, - przejęcie inicjatywy, - odparcie zwrotów zaczepnych przeciwnika. 9. CZYM JEST ZABEZPIECZENIE BOJOWE I CO OBEJMUJE Zabezpieczenie bojowe – to całokształt przedsięwzięć mających na celu zmniejszenie skuteczności uderzeń przeciwnika oraz zapewnienie wojskom własnym sprzyjających warunków do pomyślnego wykonania zadań w różnych sytuacjach.
Obejmuje ono: - Ubezpieczenie, - Maskowanie, - Powszechną obronę przeciwlotniczą, - Zabezpieczenie inżynieryjne, - Obronę przeciwchemiczną, - Zabezpieczenie topograficzne, - Zabezpieczenie hydrometeorologiczne 10. WYMIEŃ RODZAJE UBEZPIECZENIA W ZALEZNOŚCI OD CHARAKTERU ZADAŃ Ubezpieczenie – organizuje się w celu niedopuszczenia do przenikania elementów rozpoznania przeciwnika do ugrupowania bojowego wojsk oraz zapewnienie im dobrych warunków do przygotowania i prowadzenia działań bojowych. W zależności od charakteru wykonywanych zadań wojska ubezpieczają się: - w walce – ubezpieczenie bojowe, które ma ochronić wojska przed niespodziewanym atakiem przeciwnika, przenikaniem jego elementów rozpoznania do rejonu działania oraz zmusić przeciwnika do rozwinięcia sił głównych. Z reguły wysyła się je na odległość nie przekraczającą zasięgu ognia środków strzelających na wprost. - w marszu – ubezpieczenie marszowe – elementami tego ubezpieczenia są awangardy (ariergardy), szpice (czołowe, boczne, tylne), patrole (czołowe, boczne, tylne) - w rejonach ześrodkowania (wyjściowy, odpoczynku) – ubezpieczenie postoju – elementami tego ubezpieczenia są odziały czat, czaty. Elementy te wysyła się w kierunku ewentualnych zagrożeń ze strony przeciwnika naziemnego. Ponadto we wszystkich działaniach organizuje się ubezpieczenie bezpośrednie. Ilość sił i środków wydzielonych do ubezpieczenia zależy od stopnia zagrożenia ze strony przeciwnika, właściwości terenu, warunków meteorologicznych oraz pory roku. 11. PODAJ DEFINICJĘ UGRUPOWANIA BOJOWEGO I WYMIEŃ JEGO ELEMENTY Ugrupowanie bojowe – uszykowanie oraz rozmieszczenie sił i środków w terenie odpowiednio do celu działań. W skład ugrupowania wchodzą elementy podstawowe i dodatkowe: Ugrupowanie składa się z: - Pierwszego rzutu, - Odwodu ogólno wojskowego, - Zgrupowań artylerii, - Oddziału przeciwlotniczego, - Elementów rozpoznania, walki elektronicznej, działań psychologicznych, - Odwodu przeciwpancernego, - Oddziału zaporowego, - Stanowisk dowodzenia, - Odwodów innych rodzajów wojsk, - Oddziałów, pododdziałów i urządzeń logistycznych Dodatkowo mogą być tworzone: - Oddział wydzielony, - Taktyczny desant powietrzny, - Zgrupowanie desantowo – szturmowe, - Odwód przeciwdesantowy, - Oddział ratunkowo – ewakuacyjny 12. CO OBEJMUJE POWSZECHNA OPL Stanowi zespół przedsięwzięć mających na celu zmniejszenie skutków uderzeń z powietrza. Obejmuje: - Rozpoznanie wzrokowe przecinka powietrznego, - Alarmowanie o zagrożeniu z powietrza, - Prowadzenie zorganizowanego ognia do celów powietrznych z różnych systemów broni będącej w wyposażeniu wojsk Realizowanie przedsięwzięć pasywnej obrony powietrznej.
13. JAKIE ZADANIA OBEJMUJE ZABEZPIECZENIE INŻYNIERYJNE Realizuje się w celu stworzenia warunków terenowych niezbędnych do skutecznego prowadzenia działań bojowych przez związku taktyczne, oddziały, pododdziały oraz osiągnięcia przez nie powodzenia w walce, zwiększenia efektywności obrony wojsk przed środkami rażenia przeciwnika i utrudnienia jego wojskom działania w terenie. Zadania zabezpieczenia inżynieryjnego wykonują wszystkie rodzaje wojsk, ściśle skoordynowane według jednolitego zamiaru. Do zasadniczych zadań zabezpieczenia inżynieryjnego należą: - Rozpoznanie inżynieryjne przeciwnika i terenu, - Rozbudowa fortyfikacyjna terenu, - Budowa zapór inżynieryjnych i wykonanie niszczeń, - Przygotowanie i utrzymanie dróg, - Wykonanie przejść, - Rozminowanie terenu i obiektów, - Urządzenie i utrzymanie przepraw, - Wydobywanie i oczyszczanie wody. 14. KTO REALIZUJE ZADANIA ZABEZPIECZENIA INŻYNIERYJNEGO Zadania zabezpieczenia inżynieryjnego wykonują wszystkie rodzaje wojsk, ścisłe skoordynowane według jednolitego zamiaru. Za realizację zadań zabezpieczenia inżynieryjnego odpowiadają dowódcy przygotowujący i prowadzący działania operacyjne i taktyczne. Do rozwiązywania problemów inżynieryjnych wykorzystują oficerów wojsk inżynieryjnych, którzy odpowiadają za jakość doradztwa inżynieryjnego i wykonanie zadań przez wojska inżynieryjne w ramach wsparcia inżynieryjnego. 15. NA CZYM POLEGA PRZETRWANIE WOJSK Zdolność przetrwania wojsk zawiera wykonanie przez wszystkie rodzaje wojsk przedsięwzięć inżynieryjnych, których zasadniczym celem jest stworzenie warunków do ochrony ludzi i sprzętu przed środkami rażenia przeciwnika oraz skrytego wykonania manewru. Obejmuje ono środki i sposoby umacniania terenu w procesie bezpośredniego przygotowania i prowadzenia działań operacyjnych. O zdolności przetrwania wojsk decyduje głównie stopień odporności zawczasu przygotowanej infrastruktury terenowej rozbudowy fortyfikacyjnej wykonanej w toku działań na zmasowane uderzenie środków ogniowych przeciwnika zwłaszcza jego artylerii i systemów rozpoznawczo - uderzeniowych. W tym celu wszystkie rodzaje wojsk prowadzą rozbudowę fortyfikacyjną przy wsparciu pododdziałów inżynieryjnych. Wojska inżynieryjne w ramach zdolności przetrwania wojsk realizują: - Budowę obiektów fortyfikacji polowej oraz pracę adaptacyjne istniejących obiektów budowlanych, przewidzianych do obrony i ochrony ludzi i sprzętu. - Specjalistyczne prace inżynieryjne w obiektach pozornych oraz maskowanie rozmieszczenia i ruchu wojsk w wyznaczonym terenie. - Udzielenie pomocy innym rodzajom wojsk w przygotowaniu i budowie obiektów fortyfikacji polowych 16. CO TO JEST I CO OBEJMUJE WSPARCIE MOBILNE Mobilne – jest to zapewnienie swobody ruchu wojsk. Wojska powinny posiadać zdolność swobodnego i szybkiego przemieszczania się w tym głównie prowadzenia manewrów na polu walki. Mobilność jest niezbędna do terminowego, zgodnego z zamiarem dowódcy zajmowania rejonów rozmieszczenia, przechodzenia do działań bojowych oraz ich prowadzenia, a w razie potrzeby wycofania się z walki. Wzrost mobilności wojsk wpływa bezpośrednio na wzrost ich zdolności bojowych. O poziomie mobilności wojsk decydują głównie parametry techniczne sprzętu i jego wyposażenia, skuteczność ogniowego oddziaływania przeciwnika na wojska, charakter terenu oraz sieć transportowa w obszarze manewru. Wojska inżynieryjne w ramach zapewnienia swobody ruchu realizują zadania:
§ Prowadzenie rozpoznania stanu technicznego sieci drogowej, obiektów komunikacyjnych, przepraw oraz zapór inżynieryjnych na kierunkach planowanych działań elementów ugrupowania operacyjnego
§ Wykonanie przejść w zaporach inżynieryjnych ustawionych na drogach, rozminowanie rejonów przewidywanych postojów, usunięcia z wyznaczonych dróg wraków pojazdów, przedmiotów wybuchowych i niebezpiecznych.
§ Torowania przejść w strefach zapór, rejonach zawałów, zatopień i przeszkodach naturalnych występujących na kierunku działań elementów ugrupowania operacyjnego
§ Wykonywania napraw zniszczonych odcinków dróg oraz infrastruktury komunikacyjnej a w razie konieczności przygotowania objazdów
§ Urządzania przepraw przez przeszkody wodne
§ Realizacja przedsięwzięć z zakresu maskowania ruchu wojsk
17. PODAJ DEFINICJĘ ZABEZPIECZENIA LOGISTYCZNEGO
Jest to proces dostaw zaopatrzenia oraz świadczenia usług specjalistycznych i gospodarczo – bytowych niezbędnych wojskom do szkolenia i walki.
18. WYMIEŃ ELEMENTY SKŁADOWE ZABEPZIECZENIA LOGISTYCZNEGO
Wg RDWL obejmuje ono zabezpieczenie materiałowe, techniczne, medyczne, transportowe, oraz inne przedsięwzięcia takie jak: zabezpieczenie techniczno lotniskowe, zaspokojenie potrzeb bytowych jeńców wojennych, grzebanie poległych i zmarłych żołnierzy.
Inne źródła specjalistyczne podają, że w skład zabezpieczenia logistycznego wchodzi również kierowanie zabezpieczeniem logistycznym, a oprócz tego dokonują rozróżniania zadań w zależności od szczebla organizacyjnego i tak zobowiązania transportowe występują dopiero od szczebla BZ/BPanc.
19. PODAJ DEFINICJĘ ROZPOZNANIA
Rozpoznanie – jest obszarem wiedzy dotyczącym terenu, warunków atmosferycznych, działalności i możliwości prowadzenia walki przez aktualnego i potencjalnego przeciwnika. w rozumieniu rzeczowym rozpoznanie to zespół sił i środków służący do spełnienia czynnościowych funkcji rozpoznania i wyróżniający się spośród innych wojsk specyfiką podstawowego uzbrojenia, wyposażenia technicznego, organizacji, sposobu działania oraz szkolenia.
20. CZYM JEST ZABEZPIECZENIE (WSPARCIE) ZE STRONY PAŃSTWA GOSPODARZA HNS
HNS – cywilna i wojskowa pomoc, świadczona w okresie pokoju, kryzysu i wojny przez państwo –gospodarza siłom zbrojnym Sojuszu i organizacjom NATO, które rozmieszczane są na lub przegrupowują się przez jego terytorium. Podstawą takiej pomocy są zobowiązania wynikające z przynależności do sojuszu lub z dwustronnych albo wielostronnych porozumień zawartych pomiędzy państwem – gospodarzem a organizacjami NATO.
21. PODAJ DEFINICJĘ DOWODZENIA I CO ONA OBEJMUJE
Dowodzenie – jest to proces, poprzez który dowódca narzuca swoja wolę i zamiary podwładnym. Obejmuje władzę i odpowiedzialność za użycie podległych mu sił i środków do wykonania zadania. Odpowiedzialność dowódcy jest niepodzielna i nie może być przekazywana. To również proces w ramach którego dowódca wspomagany przez swój sztab planuje, organizuje, koordynuje i ukierunkowuje działania podległych mu sił poprzez użycie sztandarowych procedur działania i wszelkich dostępnych środków przekazywania informacji. Funkcje dowodzenia: - Planowanie, - Organizowanie, - Przewodzenie (praca z ludźmi, motywowanie), - Kontrolowanie 22. WYMIEŃ ZASADY DOWODZENIA Jednolitość – dowodzenie opiera się na takim samym pojmowaniu obowiązków, praw, zasad dowodzenia, wychowania wojskowego, wyszkolenia, oraz jednolitej interpretacji pojęć. Stosowanie tej zasady zapewnia zgodność myślenia i działania wszystkich dowódców i oficerów sztabu w realizacji zamiaru przełożonego. Jednoosobowość – to osobiste podejmowanie przez dowódcę decyzji i całkowita odpowiedzialność za rezultaty osiągane przez podległe wojska. Dowodzenie przez określanie celu działania – zapewnia podporządkowanym dowódcą swobodę działania. Jej zakres zależy od rodzaju wykonywanego zadania. Dowódca zapoznaje podwładnych ze swoim zamiarem, określa wyraźnie zadanie i przekazuje do dyspozycji konieczne siły i środki. Szczegóły określa tylko w celu koordynacji działań służących osiągnięciu wspólnego celu. Ingerować może tylko wówczas, gdy niewłaściwe działania podwładnych zagrażają realizacji jego zamiaru. Podwładni osiągając wspólny cel, mogą działać samodzielnie, wykazywać się inicjatywą, natychmiast reagować na rozwój sytuacji i wykorzystywać sprzyjające okoliczności. Stosowanie tej zasady opiera się na zaufaniu przełożonego do profesjonalizmu podwładnego. 23. WYMIEŃ KOMPONENTY SYSTEMU DOWODZENIA Elementy systemu dowodzenia grupuje się w zestaw obejmujący trzy komponenty tj.: - Organizacja dowodzenia, - Środki dowodzenia, - Proces dowodzenia Organizacja dowodzenia – obejmuje sposób organizacji dowództw do wykonania zadania, zadania dowództw i relacje miedzy nimi, uprawnienia i odpowiedzialność dowództw, ich podział (strukturę) funkcjonalny. Środki dowodzenia – traktowane jako urządzenia mające sprawnie i w sposób ciągły zapewnić przepływ informacji niezbędnych do dowodzenia działaniami podległych sił. Proces dowodzenia – całokształt działań realizowanych przez organa dowodzenia w celu podjęcia decyzji, opracowania i postawienia zadań podwładnym i nadzorowania ich wykonania. Jest proces który realizuje dowódca, jego sztab i podwładni dowódcy, aby zaplanować, kierować koordynować i nadzorować wykonanie zadania. Obejmuje on wszystkie czynności wykonywane w ramach dowództwa od chwili otrzymania zadania do jego wykonania. 24. Z JAKICH KOMPONENTÓW SKŁADA SIĘ SYSTEM ŁĄCZNOŚCI SZ RP System łączności jest to organizacyjno – techniczny zespół sił i środków łączności oraz informatyki odpowiadający potrzebom dowodzenia i sterowania środkami rażenia, charakterowi prowadzonych działań i wykonywanym zadaniom. 25. KTO PONOSI ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA FUNKCJONOWANIE ŁĄCZNOŚCI WSPÓŁDZIAŁANIA, JEŻELI NIE USTALONO INACZEJ Odpowiedzialność za funkcjonowanie łączności współdziałania – ponoszą: a). w wojskach lądowych:
- między ogólnowojskowymi związkami (oddziałami, pododdziałami) a związkami (oddziałami, pododdziałami) rodzajów wojsk – dowódcy związków ogólnowojskowych.
- wzdłuż fontu – sąsiad z lewej strony na prawą
- z głębi ugrupowania do frontu – dowódcy znajdujący się w odwodzie
- z desantem – dowódca związku taktycznego wchodzącego w rejon działania desantu
- z terenowymi organami dowodzenia jednostek wojsk obrony terytorialnej i niemilitarnymi ogniwami obrony – dowódca związku operacyjnego wchodzącego w rejon przez nie administrowany.
b). miedzy wojskami lądowymi a pozostałymi rodzajami sił zbrojnych
- z lotnictwem wspierającym – zespoły funkcjonalne (ośrodek koordynacji działań powietrznych na szczeblu korpusu sił lądowych, grupy dowodzenia lotnictwem taktycznym na szczeblu dywizji do batalionu) wydzielone z Sił Powietrznych, przybywające z własnymi siłami i środkami łączności na stanowisko dowodzenia wojsk lądowych.
- z siłami Marynarki Wojennej – zespół funkcjonalny (grupa operacyjna) wydzielony z marynarki wojennej, przybywający z własnymi siłami i środkami łączności i informatyki na odpowiednie stanowiska dowodzenia wojsk lądowych.
26. Z JAKICH FAZ SKŁADA SIĘ PROCES DOWODZENIA
Proces dowodzenia to powtarzający się cykl organizacyjny utrzymywany w ruchu poprzez ciągłe zbieranie przetwarzanie i wykorzystywanie informacji. Na bazie tych informacji zostaje podjęta decyzja, określony zamiar działania i opracowany graficzny plan operacji.
Proces dowodzenia rozpoczyna się z reguły od momentu otrzymania zadania od przełożonego i trwa do chwili zakończenia działań operacyjnych. Niekiedy podczas prowadzenia operacji może się on rozpocząć z inicjatywy dowódcy. Składa się z następujących faz:
- ustalenie położenia
- planowanie
- stawiania zadań
- kontroli
Ustalenie położenia – zapoczątkowuje proces dowodzenia i powinno tworzyć warunki do dobrego opracowania planu. Sprowadza się ono zazwyczaj do zbierania informacji od przełożonego, podwładnych sąsiadów i wojsk współdziałających o raz ludności cywilnej i określenia aktualnego położenia wojsk własnych i przeciwnika.
Planowanie obejmuje:
- ocenę sytuacji
- podjęcie decyzji i określenie zamiaru dowódcy
- opracowanie graficznego planu i rozkazu operacyjnego oraz pozostałych dokumentów dowodzenia
Stawianie zadań – to przekazanie podwładnym decyzji i zamiaru dowódcy. Zadania mogą być postawione w formie:
- wstępnego zarządzenia operacyjnego
- rozkazu operacyjnego
- zarządzenia operacyjnego
Kontrola – właściwej realizacji zamiaru operacji i wykonania zadania jest funkcją dowodzenia sprawowana przez dowódcę i sztab. To proces ciągły stanowiący podstawę do ustalenia położenia oraz rozwój sytuacji. Istota kontroli polega na ustaleniu stanu rzeczywistego to jest warunków, sposobów wyników lub stopnia realizacji postawionych zadań. porównaniu stanu rzeczywistego z obowiązującymi normami czasowo – przestrzennymi określonymi w zadaniu (planie), wykryciu przyczyn niezgodności stanu rzeczywistego z wyznaczeniami, wskazaniu drogi do osiągnięcia sprawności i skuteczności działania przez: określenie sposobów usunięcia stwierdzonych niezgodności i niedociągnięć; ustalenie niezbędnych zmian w przebiegu procesu realizacji zadania lub korekty zadań; wskazanie pozytywnych środków, czynności lub wyników działania wpływających na realizację zadania. 27. CZYM JEST PODJĘCIE DECYZJI PRZEZ DOWÓDCĘ Podjecie decyzji przez dowódcę dokonywane jest na odprawie decyzyjnej. Podjęcie decyzji przez dowódcę obejmuje wybór wariantu działania. Decyzja odzwierciedla jego wolę przeprowadzenia określonych zadań. Finałem odprawy decyzyjnej po wybraniu przez dowódcę jednego z przedstawionych mu przez sztab wariantów działania jest ogłoszenie go jako swojej decyzji. Ne bazie tej decyzji dowódca określa zamiar działania, który musi zawierać jego myśl przewodnią. Tak więc decyzja to akt woli dowódcy w praktyce wyrażony w trakcie odprawy decyzyjnej, w którym dokonuje się on świadomego wyboru jednego z możliwych sposobów osiągnięcia określonego celu. 28. CO OBEJMUJE ZAMIAR DOWÓDCY Zamiar działania jest przedstawieniem przez dowódcę sposobu osiągnięcia celu, innymi słowy zobrazowanie jak zgodnie z jego decyzją sztab ma zaplanować przyszłe działania i co dowódca pragnie w wyniku tego działania osiągnąć. Zamiar ten dowódca przedstawia oficerom sztabu na koniec odprawy decyzyjnej, udzielając w razie potrzeby dodatkowych wytycznych do dalszej pracy. Rozwinięty na podstawie decyzji zamiar dowódcy obejmuje następuje elementy: - podział sił, - sposób działania, - elementy dowodzenia i koordynacji, - ugrupowanie, - podział odpowiedzialności za działania w obszarze tytułowym, - priorytety we wsparciu i zabezpieczeniu działań, - łączność 29. PODAJ CEL OPERACJI W DZIAŁANIACH PREWENCYJNO – STABILIZACYJNYCH Cel: a. Zniszczenie agresora, b. Realizacja zadań sojuszniczych w stosunku do państw NATO, lub organizacji międzynarodowych, c. Wsparcie osłabionych rządów, d. Stabilizacja rejonów niespokojnych, e. Utrzymanie i odbudowa porządku, f. Wymuszanie porozumień i umów międzynarodowych. 30. WYMIEŃ FAZY PROWADZENIA OPERACJI SOJUSZNICZYCH Operacja sojusznicza – w swej istocie to operacja prowadzone przez siły dwóch lub więcej państw sojuszu. W dokumentach normatywnych NATO operacja sojusznicza określana jest jako operacja prowadzona przez siły dwóch lub więcej państw NATO. Sojusznicza operacja realizowane jest w ramach obrony kolektywnej NATO, lub działań podejmowanych poza artykułem 5 Traktatu Waszyngtońskiego. Jej cechą charakterystyczną, odróżniającą ją od pozostałych rodzajów operacji będzie skład uczestników ograniczony do kontyngentów sił zbrojnych państw członkowskich sojuszu. Zgodnie z dokumentami normatywnymi operacja ta z reguły prowadzona będzie w trzech fazach: Początkowa – trwająca od decyzji Rady Północnoatlantyckiej do wprowadzenia do rejonu operacji sił głównych. W fazie tej z uwagi na prawdopodobne narastanie intensywności konfliktu od wymiaru regionalnego do konfliktu na dużą skalę, użyte zostaną w pierwszej kolejności siły Zdolne do przerzutu. Podtrzymywania w której prowadzi się połączone wielonarodowe działania do osiągnięcia celu operacji. W tej fazie, oprócz sił użytych w fazie początkowej użyte zostaną siły główne, tzn. Siły Miejscowe. Będą to Siły Zarezerwowane dla NATO (NATO Earmarked Forces) lub inne siły dla NATO (Other Forces for NATO) w wydłużonym czasie osiągania gotowości bojowej (Long Term Build-up Forces LTBF). Wymaga to posiadania przez państwo zdolności do rozwijania i uzupełniania potencjału w dłuższym czasie, stosowanie do prawdopodobnego czasu ostrzeżenia i reagowania na zagrożenia sojuszu na dużą skalę;
Przejścia w której nie przewiduje się już działań o wysokiej intensywności a obecność wojskowa konieczna jest dla stabilizacji sytuacji.
31. WYMIEŃ FAZY OPERACJI SOJUSZNICZYCH
Operacja sojusznicza – prowadzona przez siły dwóch lub więcej państwa sojuszu, realizowana w ramach obrony kolektywnej NATO, lub działań podejmowanych poza art. 5 traktatu Waszyngtońskiego, cecha szczególna to skład uczestników (kontyngenty sił zbrojnych państw sojuszu)
Fazy:
1) początkowa – trwa od decyzji Rady Północnoatlantyckie do wprowadzenia do rejonu operacji sił głównych użyte są Siły zdolne do przerzutu.
2) podtrzymywania – prowadzi się połączone wielonarodowe działania do osiągnięcia celu operacji, oprócz sił użytych w fazie początkowej wprowadza się siły główne (Siły Miejscowe – zarezerwowane, lub inne o wydłużonym czasie osiągania gotowości bojowej)
3) przejścia – nie przewiduje się już działań o wysokiej intensywności, a obecność wojskowa jest konieczna do stabilizacji sytuacji.
32. WYMIEŃ ZAKRES OBOWIĄZKÓW OSÓB FUNKCYJNYCH (ZWIĄZANYCH Z EKSPLOATACJĄ UiSW): DOWÓDCY ZAŁOGI, KIEROWCY, DOWÓDCY PLUTONU.
KIEROWCA:
Odpowiada za:
- stan techniczny i utrzymanie pojazdu, jego ukompletowanie i uposażenie,
- zawinioną utratę lub uszkodzenie pojazdu,
Powinien:
- doskonale znać budowę przydzielonego mu pojazdu, pracę zespołów, zasady obsługiwania technicznego i konserwacji,
- wykonywać nakazane instrukcyjnie obsługi techniczne pojazdu,
- ściśle przestrzegać przepisów eksploatacji i instrukcji obsługiwania pojazdu.
DOWÓDCA ZAŁOGI:
- stan techniczny i utrzymanie pojazdu, jego ukompletowanie i wyposażenie,
- zawinioną utratę lub uszko...
fellman